آدمی بایسته نیست که در زندگیِ کوتاهِ خود “موجود-برای-اشیاء” باشد، و نه حتی “با-اشیاء”؛ بلکه او شایسته است که “بودن-درمیان-اشیاء” را سرلوحه‌ی خود در زندگانی قرار دهد؛ و روند این مسئله بی‌شک از طفولیت هر یک از ما می‌آغازد.
اول خود عامل شویم و سپس کودکان نیز از ما خواهند آموخت…
– دِی‌داد
پانوشت: تقدیم به همه‌ی فرهیختگانِ وارسته‌ای که به اشیائی که دِل ندارند، دِل نمی‌بندند.