اکثر پستانداران بنحوی تکامل یافته اند که در حین گرسنگی بشدت خشمگین و وحشی می شوند. پستانداران تماما موجوداتی خونگرم هستند که دمای بدنشان بنا بر اقتضای زیستی شان بر روی دمای خاصی تنظیم می گردد. به همین شکل میزان فاکتورهای دیگری نیز در وجود آن ها می بایست به درستی تنظیم گردد که از آن جمله می توان به قند خون و میزان انرژی در دسترس اشاره نمود.
یک ببر گرسنه چندین برابر از یک ببر سیر خشمگین تر به نظر می رسد. حال سوالی که در اینجا به ذهن مخاطب رجوع می کند، علت انتخاب شدن همزمان این کیفیت خشم فراگیر و موضوع گرسنگی است. چرا این دو کیفیت جسمانی – روانی توامان با یکدیگر انتخاب شده اند؟! اگر بخواهیم به این مسئله سطحی نگاه کنیم، احتمالا به این نتیجه برسیم که خشم در حین گرسنگی صفت نامطلوبی است و آنچه مطلوب به نظر می رسد، آرامش حیوان در این برهه هاست زیرا بقای وی در گرو آرام ماندن و صرف نکردن انرژی است.
صد البته که کسی در این مسئله شک ندارد که خشمگین بودنِ موقتی شرایطی را مهیا خواهد کرد که جاندار مزبور برای شکار، موفق تر عمل کند تا در طولانی مدت به منابع انرژی بیشتر (شکار) دسترسی داشته باشد. بعنوان مثال در خانواده ی گربه سانان که همگی شکارچیانی گوشت خوار هستند، این مسئله براحتی قابل مشاهده است. این حیوانات که عمدتا نیز خانوادگی زیسته و گله تشکیل نمی دهند (البته به استثنای نمونه هایی محدود مثل شیرها)، در حین گرسنگی با خشمی زیستی مواجه شده و این خشم در شکارگری آن ها تاثیر مثبتی دارد.
البته این مسئله در انسانها نیز تجلیاتی داراست. برخی کودکان که غریزی تر از بزرگسالان رفتار می کنند، بمجرد گرسنگی پرخاشگر شده و از سر این قضیه تمایل به یافتن غذا برای آن ها و شانس تصاحب آن بیشتر می شود. فروید بر این باور بود که سایق خشم، ناکامی است و شاید این موارد فوق الذکر نشان دهند که خشم می تواند محصول برآورده نشدن نیازهای اولیه ی آدمی بوده تا برآورده شدن آن ها را سرعت بخشیده و تحصیل کند. از اینرو احتمالا خشم در این حوزه ها، علت کامیابی است و نه معلول ناکامی…
