یکپارچگی وجودی یعنی اینکه آنچه که فکر کرده، گفته و به انجام می رسانیم همگی در یک خط و سو قرار بگیرند. این مسئله نیز همچون تمام موضوعاتِ «بودنی» دیگر، ارتباط چندانی با اصل زندگی ندارد. زندگی از آن حیث که زندگی می شود، مقوله ای «شدنی» است و نه بودنی. هر چیزی در زندگی قرار است که بشود، نه اینکه باشد.
پس من نمی توانم یکپارچه باشم و این یکپارچگی خصلتی همیشگی از من قلمداد شود، بلکه من باید همواره بخواهم که یکپارچه باشم و این یکپارچگی را تمرین کنم. در هر دفعه، من لازم است که برای یکپارچگی نیت کرده و نیت خود را در عمل به اثبات برسانم. نهایتا با معدل گرفتن از تمامی این لحظات است که می توان حکمی در باب یکپارچگی من ابراز نمود. پس آنکس که یکپارچه قلمداد می شود، عملا کسی است که در اکثر مواقع یکپارچگی را در عمل مشق می کند.
امروز 8 مهر 97 روزی بود که یکپارچگی را بشکل اصلی آن مشق نمودم. در لحظاتی بس طولانی قادر بودم که تمامی افکار خود را بر زبان رانده و در عمل نیز به آن ها پایبند بمانم. تمامی کنش ها و واکنش های من (در امروز) منطبق بر یکدیگر به سمت هدف روانه می شدند، دقیقا همچون شعاع نور در لیزر.
در لیزر با پدیده ی تقویت نور توسط گسیل القایی تابش سر و کار داریم و این یعنی اینکه نورها بجای گسیل شدن در جهات بیشمار در پهنه ی فضا همگی در یک راستا متحد شده و می تابند و بدین روش قلب هر مانعی را متلاشی می کنند. امروز لیزر یکپارچگی وجود من قلب مصائب را نشانه گرفته و منفجر می ساخت.
12335
