وقتی در جامعه، فردی از یک مشکل بغرنج رنج می برد، این مشکل مدت زمان کوتاهی مشکل اوست، پس از آن، چنین مشکلی دیگر به جامعه تعلق دارد.
اگر کسی بی پول است، ما نبایستی که از کنار مشکل او بی تفاوت عبور کنیم زیرا که اگر چنین فردی نتواند مشکل خود را بشکل سازگاری حل کند (مثلا اینکه از کسی پول قرض کند)، در طولانی مدت به سمت روش های ناسازگار برای حل مشکل خود غش خواهد کرد (مثلا دزدی) و آنگاه دیگر مشکلش تنها به خودش مربوط نیست، بلکه هم اکنون مال باختگان نیز در این مسئله گرفتار آمده اند.
همه ی مسائل جامعه به همین طریق از درون و برون به هم وابسته هستند. با عنایت به این مسئله، بی توجهی به مشکلات دیگران در میان مدت و طولانی مدت تبعات بدی برای خودِ ما دارد. گزاره ای که بازتکرار آن را در اینجا لازم می دانم این است که: مشکلات دیگرانِ غریبه، تنها مدت زمان اندکی مشکل آنهاست و بزودی این مشکلات دامن همگان را خواهد گرفت.
با درک این مسئله، بی تفاوتی به مصائب دیگران (مبتنی بر عقل و تجربه) کار صحیحی نیست. گونه ی آدمی جوری تکامل نیافته است که بتواند در یک جامعه ی «بزن و در رو» دوام بیاورد. ما برای زندگی کردن بنوع خاصی از اتحاد نیازمندیم. این اتحاد می طلبد که بخواهیم عمخوار مصائب دیگران بوده و به قدر وسعمان در راه حل آن ها کوشا باشیم.
حکومت ها نقش لازمه ای در این باره دارند اما این نقش هرگز و هرگز کافیه نیست. این خودِ آحاد جامعه هستند که می بایست در قبال سایر همنوعان خود حس مسئولیت داشته و مشکلات آنان را مشکل خود بدانند… و بی شک در چنین جامعه ای، حکومت ها بیش از قبل به مشکل گشایی از مردم سوق داده خواهند شد.
12185
