شبکه های اجتماعی زمانه: تحقق فانتزیِ بودن همیشگی با هم (106-003)

زمانی که کودک بودم، یکی از فانتزی های من دانستن این بود که در حال حاضر فلان کس و یا بهمان دوست، آشنا و یا فامیل کجا هستند و چه می کنند؟! به خوبی به یاد دارم که این پرسش را بعضا از سایرین می پرسیدم و تخیل آن ها را نیز در این مسئله به کار می انداختم.

این کنجکاوی ذاتی در تمامی آنانی که از ایشان پرسش می کردم، وجود داشت و ما همگی لحظاتی غرق خیال پردازی می شدیم. آن سال ها هرگز و هرگز قادر نبودیم که بدانیم فلان بستگانِ مهاجرت کرده به خارج از کشور در کجا هستند و در لحظه مشغول به انجام چه کاری اند و این فانتزی ها همواره بی پاسخ می ماندند تا به امروز! امروزه اگرچه چونان گذشته مایل به دانستن این دست مسایل نیستم، اما شاهد آنم که این رویاپردازی های دوران کودکی من به واقعیت مبدل گشته اند.

شبکه های اجتماعی اینترنتی و موبایل، شرایطی را فراهم آورده اند که همگان در اقصی نقاط جهان به هم مرتبط بوده و آن هایی که هرگز شانس دیدن یکدیگر را نداشته اند، از شخصی ترین احوالات یکدیگر باخبر شوند. تو می توانی براحتی بدانی که رفیق شفیق هجران کرده ات، در لحظه مشغول پختن چه غذایی است و قصد دارد که تا یک ساعت آینده چه چیزی تماشا کند و یا حتی اینکه به کدامین بوستان نزدیک محل زندگی خود برود!

بلی! شبکه های اجتماعی همه ی ما را به هم وصل کرده اند. من در حال حاضر (سال 94) از این شبکه ها استفاده نمی کنم، اما شاید مجبور شوم که در آینده ای نه چندان دور، حضوری مجازی را نیز تجربه کنم. این شبکه ها اگرچه به برخی از رویاهای ما جامه ی عمل پوشانده اند اما گویا برخی از آن ها را نیز از کف ما ربوده اند. آن ها آنچنان حضوری مجازی از عزیزانمان را برایمان به تصویر می کشند که احتمالا در طولانی مدت به فکر نبود حضور حقیقی شان نباشیم. به گمانم این شبکه ها بیش از آنکه ما را به هم متصل کنند، ما را از هم دور کرده و نهایتا حضورمان را کمرنگ تر از سابق نموده اند!