همه ی انسان ها تغذیه می کنند و از سر خوراکی که مصرف کرده اند، انرژی کسب نموده و به فعالیت می پردازند. معمولا کالری مصرفی، بیش از آن چیزی است که ما نیاز داریم و این از آن جهت است که عمده ی افراد از سر عادت و حتی در برخی موارد از سر لذت غذا می خورند تا از سر نیاز.
این عوامل دست به دست هم می دهند تا ما همواره مقداری انرژی مازاد برای تخلیه کردن داشته باشیم. کودکان آنقدر ورج و وورجه می کنند تا این انرژی تخلیه شود. ورزشکاران با فعالیت های جدی ورزشی این مهم را رقم میزنند. آن هایی که وقف دانش اندوزی هستند، این مسئله را با جدی تر کردن تفکرات و یا مطالعاتشان تحقق می بخشند و… اما در این میان انسان هایی نیز هستند که متاسفانه بعلت سبک زندگی نادرستشان، فعالیت مثبت خاصی برای تخلیه ی این انرژیِ اضافی ندارند.
عمده ی رفتارهای ناسازگار اجتماعی از سر همین عدم مدیریت این انرژیِ مازاد است. دعواهای خیابانی، رفتارهای پرخاشگرانه ی نوجوانان و جوانان نسبت به والدین خویش، شرارت های دسته جمعی و غیره همه از مصادیق همین مسئله اند. البته این مقوله همیشه خود را همچون اتفاقات اجتماعی بالا نشان نمی دهد، بلکه ممکن است تجلیاتی در بستره ی زندگی شخصی نیز داشته باشد، تجلیاتی که در دوران میانسالی بیشتر خود را نمایان می سازند.
افرادی را می شناسم که بعلت مدیریت نکردن فرآیند پالایش خود از این انرژی مازاد، همچون مورچه های کارگر در فضای خانه شان، مشغول این طرف و آن طرف رفتن هستند. محض مثال، مداوما لباس های خود را از کمدها بیرون کشیده، می شویند، خشک کرده و جمع می کنند و یا اینکه تمام مدت روز، مشغول برداشتن، تمیز کردن و دوباره در گنجه گذاشتن وسایل شان هستند. حرکات رقت انگیز این دست آدمیان، نمود واقعی “موجود بودن برای اشیا” است.
حسابی مراقب باشید! این مورچه های کارگر نیز با روش اشتباه تخلیه ی انرژی مازاد خود، زندگی خویش و اطرافیانشان را خیلی زود به تباهی خواهند کشید…
درود بیکران
این نوشتار در واقع یکی از اختلالات جامعه شناختی(مجادلات خیابانی جوانان)را به درستی به موضوع تعمیم داده و کلیدی بر معمای این چگونگی شده است.شادباش