خیلی از داروهای اعصاب و روان دارونما هستند و مکانیسم عملکردشان اثر تلقین است. داروهای اعصاب و روان برای اختلالات روانی خفیف تا متوسط تاثیر خود را از میان مدت تا بلندمدت نشان می دهند اما برعکسِ آن، این داروها برای اختلالات متوسط تا شدید تاثیرات خود را از کوتاه مدت تا میان مدت نشان خواهند داد.
یک زبانزد حرفه ایِ غیراخلاقی نزد فعالین حوزه ی اعصاب و روان (بویژه اطباء این حوزه) وجود دارد که می گوید: “بیماران ما برخلاف سایر بیماران، نه می میرند و نه خوب می شوند!!!” این طنز حرفه ای به خوبی بیانگر فلسفه ی دارودرمانی در پیرامون اختلالات مرتبط با روان آدمی است.
من شخصا به دارو بدبین بوده و این بدبینی من راجع به داروهای اعصاب و روان (بیشتر داروهای روان رنجوری و کمتر داروهای روان نژندی) شدت و حدت بیشتری پیدا می کند.
فرض کنید که یک عضو پریشان را (مثلا یک دست) که خارج از اراده ی صاحبش حرکت می کند، با داروی بی حسی فلج کنیم. این دست دیگر به کارهای ناخواسته دست نمی زند، اما آیا این دست درمان هم شده است؟! بی شک، خیر…
خیلی از داروهای اعصاب و روان که عملا از مشتقات مخدرها هستند نیز چنین مکانیسمی داشته و بیشتر منتهی به فلج شدن جنبه هایی از مجموعه ی ذهن – روان آدمی می گردند و نهایتا درمانی نیز در کار نیست. بی شک درمان مسئله ای سیستمی است و هرگز در این رویکردها خلاصه نمی گردد…
