فردا درگیر برنامه ای خواهم بود که اگر یک سال پیش دقیقا در چنین روزی (یعنی فردا) این مسئله را کسی به من بشارت می داد، از خنده روده بر می شدم. آینده در گوهر خود چیزی تماما غیرقطعی است. حال که با دانش امروزم (از وقایع یک سال گذشته) به رویداد فردا فکر می کنم، می بینم که فقط و فقط می بایست که این اتفاق می افتاد، اما یک سال پیش تصور این مسئله هم ناممکن بنظر می رسید.
این خیلی عجیب است که عجیب ترین رویدادها هنگامیکه به آن ها زمان می دهیم، در نظرمان سهل و شدنی جلوه گر می شوند و سرآخر آن چیزی که حتی در مخیله هم نمی گنجید، براحتی تحقق می یابد.
من خود شخصا بر این باورم که کامیابی ها و یا شکست ها تماما به ترتیب محصول دو لغایت سه حرکت درست و یا غلط هستند. دو، سه حرکت درست پشت سر هم می توانند شرایط را بنحوی رقم بزنند که آدمی در برهه ای مقتضی، رویایِ دیرین خود را بیابد. برعکسِ آن هم صحیح است. یعنی اینکه با دو، سه حرکت اشتباهِ پشت سر هم می توان از عرش به فرش آمد.
شاید پدیده ی رِزونانس (تشدید) هم در این امر حکمفرما باشد. اگر اندازه ی قطعات دومینو بتدریج بزرگ و بزرگ تر شود، پس از مقطعی مقتضی، یک قطعه ی بسیار کوچک (قطعه ی نخست) می تواند یک قطعه ی بسیار بزرگ (قطعه ی آخر) را واژگون کند. پس بی شک چند حرکت مختصر من هم بدین ترتیب واقعه ی فردا روز مرا با تشدید خود رقم زده اند.
11739
