“توجه” در این روزگار بی شک حلقه ی مفقوده ی روابط انسانی است. همه گمان می کنند که برای تاثیر گذاشتن می بایست توجه دیگران را به خودشان جلب کنند و از سرِ این تلاشگری برای جلب توجه سایرین است که معمولا خودشان به کس دیگری توجه نمی کنند و بدین ترتیب خود نیز در طولانی مدت از گوهره ی توجه سایرین بی نصیب می مانند. من می خواهم نشان دهم که بهترین استراتژی برای بهره مندی از توجه سایرین، توجه کردن به آنهاست.
وقتی دیگران را محل توجه خویش قرار می دهیم، بدین ترتیب به ایشان نشان می دهیم که موجوداتی باارزش اند و سپس از سر ایجاد این حس ارزشمندی در ایشان، آن ها همچون افرادی ارزشمند رفتار کرده و بالطبع به ما توجه خواهند کرد.
بدیهتا اینکه این توجه می طلبد که بخواهیم دیگران را نظاره کنیم. از آن ها بشکل درست و مطبوعی تعریف کرده و وجودشان را بستائیم. به آن ها بهترین احترام ممکن را گذاشته و جوری رفتار کنیم که انگار هیچ کسی نمی تواند جای ایشان را برای ما پر کند.
انسان ها در حین برخورداری از مسایل ساده ای که در بالا برشمردم، بیشتر دچار احساس بالندگی شده و از سر این احساس، رابطه با ما را جدی خواهند گرفت زیرا این رابطه چیزی نیست که آنها بتوانند بسادگی در جای دیگری به آن دست پیدا کنند و حقا که این کلید کامیابی در حفظ روابط است.
