پروانه ها، سوسک ها و زنبورها (131-008)

در خانه ی خودم، اولین مهمان حشره ای من، یک پروانه ی زیبا بود. نمی دانم که از کدام منفذی خود را به درون واحد رسانده بود. برای خودش از این سو به آن سو پرواز می کرد. کاری به کارش نداشتم. از دیدنش لذت می بردم و هنگامیکه می دیدم باوقار بر روی پرده نشسته است، محو تماشایش می شدم. یک روز هنگامیکه مشغول نظافت بودم، دیدم که جنازه اش در کنار درب کمد افتاده است. با ادای احترام جنازه را بلند نموده و تشیع کردم.

او مرا یاد قشری از انسان ها می انداخت که کمترین آزاری برای سایرین ندارند. گاهی وقت ها دیده می شوند و گاهی وقت ها هم نیستند. یک روز هنگامیکه خبر نبودنشان را می شنوی، در غیابشان خود را موظف احساس می کنی که هر جوری شده تا به ابد حق احترام را در قبالشان حفظ کنی…

دومین مهمان من یک سوسک زشت و منزجرکننده بود. از دیدنش وحشتی بر من مستولی شد که این حشره ی نفرت انگیز چگونه خود را تا طبقه ی ششم ساختمان بالا کشیده است. از لحظه ای که او را دیدم، فهمیدم که می بایست معدومش کنم. با طیب خاطر از این سو به آن سو می رفت. من نه حشره کش داشتم و نه مگس کش. تنها چیزی که در دسترسم بود یک بطری پلاستیکی خالی شیر بود که با همان به جانش افتادم. چند ضربه ای با اعمال شاقه به او وارد کردم و نهایتا شاهد بودم که جسمش در مقابل چشمان حیرت زده ام متلاشی شود.

بی شک برخلاف میل باطنی ام مجبور شدم که آن را بکشم اما وقتی جنازه ی او را به سطل زباله می انداختم، دقت کردم و دیدم که نمی توانم احترامی برایش قایل باشم. از اینکه جنازه اش با بی احترامی تمام به سطل تاریک و خیس زباله دانی فرستاده می شد، احساس خوبی داشتم. گمان می کردم که بی احترامی به جنازه ی چنین موجود خبیثی تا حد زیادی التیام دهنده ی درد دل من است. این خیلی دردآور است که در یک عصر تعطیل، هنگام صرف یک فنجان قهوه ی دلنشین، مجبور شوی که آستین بالا زده و خود را با بطری پلاستیکی شیر پاستوریزه به نبرد با یک بچه اهریمن مُجاب کنی!!!

سوسک بینوا نیز مرا یاد انسان هایی در زندگی ام می انداخت: آن هایی که بدون هر گونه دلیل خاصی دشمنان خونی زندگی ما می شوند. ما به نبرد با آن ها مشغول می شویم. احتمالا آن ها را از پا در می آوریم اما این از پا درآوردن ها به قیمت گزافی تمام می شود. خودت خاکی می شوی؛ خودت از زندگی لذت نخواهی برد؛ خودت خواهی ترسید؛ خودت مفلوک و بیچاره خواهی شد؛ و نهایتا خودت صرفا در یک پله بالاتر از آن ها قرار می گیری: آن ها ادب شده اند و تو نیز حسابی خسته ای!

سومین حشره ی مهمان، یک زنبور قرمز درشت بود. من در حال شستن ظرف ها در آشپزخانه بودم که ناگهان یک زنبور فوق العاده بزرگ به سمت من حمله کرد. نمی دانم که چه چیزی او را این مقدار مشتاق حمله به من کرده بود. شاید رنگ روشن تن پوش من اینگونه او را تا بدین حد، مجنون حمله ساخته بود. وزوزی غرا کرد و خود را به سمت من پرتاب نمود. فریادی زدم و چند قدمی به سمت عقب رفتم. لیوان از دست من به داخل ظرفشویی پرتاب شد و صدای مهیبی از خود به در کرد.

زنبور وحشی به درون فضای خانه آمد و قدرتمند به همه جا سرک می کشید. دستکش را از دست خارج کردم و بی اراده دستم به سمت کیسه ای پلاستیکی رفت که در آن روغن باقیمانده ی سرخ کردنی ها را جمع کرده بودم. خواستم آن را نثارش کنم که کیسه پاره شد و روغن بر لباس و سطح زمین ریخت. تا آمدم که بفهمم چه شده، مچ پایم روی کف صابون باقیمانده از دستکش ظرفشویی لیز خورد و من با کتف به لبه ی کابینت برخورد کردم. یک زنبور مرا فیتیله پیچ کرد و هنگامیکه از درد به خود می پیچیدم، با وزوزی محکم تر از سابق، از بالای سر من رد شد و از پنجره بیرون رفت.

پروانه ها خود می روند، سوسک ها را باید بیرون کرد و زنبورها نیز قصد بیرون کردن ما را دارند. مهم نیست که در این بین چه اتفاقی می افتد، مهم این است که آدم ها نیز به همین شکل مهمان زندگی ما می شوند. کسانی هستند که چونان زنبورهای قرمزِ گزنده از ما قوی ترند. ما را شکست می دهند و سپس با لبخندی بر لب از فراز ما عبور می کنند. فارغ از اینکه خودِ زنبورها گیر زنبورهای دیگری بیافتند یا که خیر، زنبورهای زندگی آنانی هستند که می توانند ما را از گردونه ی رقابت براحتی به در کنند.

وقتی به زندگی 32 ساله ی خود نظر می افکنم، خود را در محاصره ی پروانه ها، سوسک ها و زنبورها می یابم. پروانه هایی که تعدادشان خیلی خیلی اندک است، مرا همیشه مسحور زیبایی های خود کرده اند. آنانی که حضورشان قوت قلب و باعث افتخار من بوده است. آن هایی که معمولا زودتر از انتظار ما می روند و جای خالی شان را احترامی پُر می کند که نسبت به هستی شان همواره در دل خود احساس کرده ایم. پروانه هایی که شاید پرواز در سکوت را به ما یاد داده اند. پروانه هایی که رنگ هایشان محرک تخیل ما بوده، بر ما تاثیر کرده و روزی نیز که دیگر نباشند با یادشان همچنان از خوبی های خود به ما پیشکش خواهند نمود.

سوسک ها زیادند. تند و تند می آیند و می روند. زحمت بیرون انداختنشان بر عهده ی خودِ ماست. کسی آن ها را دعوت نمی کند. با سماجت می آیند و می مانند و هیچ جور نمی شود از شرشان خلاص شد جز با اِعمال قدرت و دردسری که نهایتا از وجود چرکینشان در پهنه ی زندگی ما می ماند.

زنبورها نیز انگشت شمارند. آن هایی که ما را شکست داده اند. آن هایی که ما را بیرون کرده اند. آن هایی که شاید کار چندانی در قبالشان نمی توان انجام داد، فقط اینکه یادمان نرود تا پنجره را ببندیم و اگر روزی یکی شان سراغمان آمد با آن سرشاخ نشویم تا خود شرش را کم کند، برود و ما نفس راحتی بکشیم؛ به امید آنکه روزی خودش سوسکِ سرای دیگری شود…

– تقدیم به یک پروانه: ن. ت. الف. (گُل)

تاریخ نگارش: پاییز 95