وقتی اراده را بمدد دانش ها (فلسفه – علم) مورد کنکاش قرار می دهیم، بدین نتیجه می رسیم که انسان دارای اراده از آن حیث که اراده است و در تعریف تلاش می شود که استاندارد گردد، نیست (رجوع شود به مقالات پیشین). اما چیزی که شاید در این حوزه کمتر مورد توجه واقع شده است، مقوله ی تعریف اراده ی آدمی است نه اراده بماهو اراده!
در اخلاق …..، ما قایل به اراده ی آزاد هستیم، نه اراده بما هو اراده! اراده ی آدمی عملا تعریف شرایط کنونی آدمی است نه جعل یک گوهر مصنوعی برای وی با تعاریفی که نهایتا ذهن را به لاطائلات می کشاند. همینکه آدمی می داند که هست، به همین معنا مختار است. اراده ی آدمی در خودآگاهی وی معنا می شود.
اراده همان خودآگاهی و خودآگاهی همان اراده است. تعریف اراده ی آدمی چیزی جزء خودِ اصیل آدمی نیست. همین حالتی را که انسان داراست، ما، اراده و چنین آدمی را انسانی مختار می نامیم. اراده این چیز و آن چیز نیست. اراده همین انسان است که راه می رود و می ایستد، می خندد و می گرید! اراده همین انسان است که هر روز با آن سر و کار داریم. تعریف اراده، تعریف همین آدمی است؛ نه چیزی دیگر…
انسانی که اراده ندارد مرده است. پرفکت