در مسئله ی برنامه ریزی، افرادی را دیده ام که کمالگرا بوده و قصد دارند که برای هرگونه فعالیتی، تمامی فاکتورهای اثرگذار را برای اقدام خویش در نظر داشته باشند. من با استناد بر ذات جهان، چنین چیزی را ناممکن ارزیابی می کنم. هرگز چنین فهم جامعی نسبت به تمامیت مسایل به دست نخواهد آمد. خیالتان تختِ تخت، هرگز چنین ایده آلی بر سطح زمین رخ نخواهد داد!
باید حرکت کرد و منتظر نشست تا نتایج حرکت اول، خود را نشان دهند. آنگاه این نتایج، ورودی هایی خواهند بود برای خروجی هایی حاصله از پردازش های همه جانبه ی ما. اگر بخواهیم فقط برنامه ریزی کنیم، آنگاه حرکتی رقم نخواهد خورد. هیچ حرکتی در سیکل زندگی خود کاملا قابل پیش بینی نیست، پس باید بالاخره از جایی شروع کرد.
ما شروع می کنیم و تلاش داریم که بر اساس دانش خود نسبت به جهان و احوالاتش، حرکتی را برنامه ریزی شده رقم بزنیم. حرکت را به انجام می رسانیم، جهان در پاسخ صحنه هایی را برای ما می چیند. هنر برنامه ریزی بیشتر در گرو قابلیت انعطاف پذیری در راستای حل مسایل، این بار، با در نظر گرفتن تغییرات است.
صحنه ای را که جهان برای ما می چیند، به درجاتی از صحنه ی خیالی ما انحراف دارد. درک این انحراف و تلاش در راستای پُر کردن آن همان مهارت مدیریت کردن امور است. من منکر برنامه ریزی و نقش آن در تحولات نیستم، اما شرط کافی این الزام، مهارت مدیریت کردن چیزهای خارج از برنامه است تا اینکه حرکتی واقعا رقم بخورد.
بعنوان فردیکه زندگی اش قایم به قوانین برنامه ریزی شده ی(دست کم) کلی نیست،بسیار موافقم.
باید رفت،دید و سپس ساخت…