کاف دار و رکیک (078-008)

در بطن جامعه با افرادی مواجه می شویم که در کمال بهت و ناباوری ما از الفاظ رکیک برای نزدیک تر شدن به یکدیگر بهره می جویند. گروه هایی در جامعه هستند که با استفاده از ناسزاهایی که من آن ها را ناسزاهای درجه سه (از نظر شدت موهن بودن) می نامم، با یکدیگر احساس صمیمیت بیشتر می کنند. آن ها به یکدیگر الفاظ (در زبان فارسی) کاف دار نثار کرده و بدین شکل گمان می کنند به هم تعلق خاطر بیشتری دارند.

ساز و کار فحاشی این است که بتوسطش می توان احساس بدی را در طرف مقابل بوجود آورد و بدین طریق از نظر عاطفی به او ضربه زد، اما در این دست موارد استثنایی، مسئله به نحو دیگری رقم می خورد. این ساز و کار در اینجا 180 درجه تغییر کرده است؛ افراد با لفاظی های کاف دار، اوج صمیمیت خویش را به هم اثبات می کنند و هر چه که ناسزاها سهمگین تر باشند، افراد نشان می دهند که پیوند عمیق تری با هم دارند.

خیلی عجیب است، در اینجا فحش، همان دوستت دارم است؛ چه آنکه می گوید و چه آنکه می شنود! جالب است که در برابر غریبه ها مسئله کاملا توفیر دارد. اگر کسی از دایره ی غریبه ها کوچکترین ناسزایی را نثار ایشان کند، بقول خودشان خرخره اش جویده خواهد شد! این پدیده در حال فراگیر شدن است.

خیل زیادی از جوانان ما بدین طریق صمیمیت خود را به هم ابراز می کنند و هر زمان که فحاشی های کاف دار بینشان رایج شد، این نشان دهنده ی این است که یخ رابطه شکسته و اکنون ایشان یک پله به هم نزدیک تر شده اند، گویا که دیگر دو تن در یک روح اند. من بر این باورم که این ناهنجاری چیزی نیست جز یک روش ناسازگار در راستای پالایش نیاز روانی ابراز محبت…