عموما می دانیم که کودک زمانی گریه می کند که گرسنه است، یعنی آدمی جوری تکامل یافته که در هنگام گرسنگی و یا هر نوع احتجاج و دردی گریه کند تا بدین طریق اسباب توجه دیگران را فراهم نماید. پس گریه دلالت بر کمبود چیزی می کند و در عمده ی موارد، گریه ی کودک بجهت گرسنگی است. یعنی نیازی هست و پاسخ به این نیاز بعد از گریه به وی داده می شود.
بعد از مدتی، کودک حتما متوجه خواهد شد که موقع گریه و زاری بیشتر محل توجه دیگران قرار خواهد گرفت، سپس از روی بدجنسی، گاهی اوقات گریه می کند؛ بدون اینکه حقیقتا گرسنه باشد. آدمی بعد از کشف این واقعیت بود که پستانک را اختراع کرد. یعنی چیزی به تو می دهم که اگرچه شبیه به پستان مادر (محل دریافت پاسخ به نیاز اولیه ی آدمی به خوراک) است اما چیزی به تو نمی دهد.
البته کودک بمجرد بزرگتر شدن و پی بردن به این حقه ی بزرگترها، پستانک را کنار می گذارد و راه های جدیدتری برای لجبازی پیدا می کند، اما حقه ی پستانک جایی در ضمیر ناخودآگاه وی جا خشک می کند و تا حدی این حقه به خورد آدمی می رود که در بزرگسالی هم وقتی به آدمیان می نگریم، کلکسیونی از پستانک ها را در زندگی هر آدم بالغی می یابیم.
پستانک یکی می شود کار، یکی یار، یکی قمار، یکی فرار وَ وَ وَ! پستانک هایی که غدد مترشحه ای در پس آنان نیست و ما خیلی زود به این قضیه پی می بریم اما چون دیگر بزرگسالیم، حقیقتا می دانیم که گویا هر مسئله ای در زندگی همین کیفیت پستانکی را دارد! یک کیفیت جهانشمول!
