این واژه بشکل تحت اللفظی یعنی خنثی گرایی جنسیتی! این یعنی اینکه آدمی بخواهد باور کند که انسان مهم است و نه جنسیت او. البته از لحاظ علمی وقتی رویکردی تجربه گرایانه به دنیای بیرون را اتخاذ می کنیم، به این نتیجه می رسیم که مقوله ی جنسیت فیزیکی، یک امر عینی انکارناپذیر است.
منِ فیلسوف هرگز نمی خواهم که بر این واقعیت بیرونی خرده گرفته و مخالف آن باشم؛ اگرچه حتی این قانون هم در موارد نادری مثل افراد دوجنسیتیِ واقعی نقض می شود. مخالفت من با جنسیت نه از منظر جنسیت فیزیکی بل از منظر جنسیت روانشناختی و بهتر بگویم جنسیت غیرجسمانی است. اینجاست که من با تعمیم این واقعیت بیرونی به جهان درونی مخالفم.
شاید رفتارگرایان به این گزاره ی مکتوب خرده بگیرند که مجموعه رفتارهایی که بشکل آماری از جنس های مختلف سر می زند، این است و آن است؛ پس می توان بشکل رفتارگرایانه ای برای روان آدمی نیز جنسیت تراشید. اگرچه این حرف نوعی مطالعه ی آماری رفتارهاست اما از هر گونه عینیت علمی عاری است زیرا تاثیر خود جامعه ی آماری است که جنس ها را اینگونه پرورش می دهد.
قصد من از هرگونه مخالفت با چنین اقسامی از جنسیت، تبعات آنهاست. داشتن تصور قالبی از رفتارهای افراد با جنس های مختلف به تبعیض علیه آنان دامن خواهد زد. من جهانی را تصور می کنم که در آن، افراد در انتخاب رفتار خود، لباس خود، نقش های خود و خیلی چیزهای دیگرِ خود، آزاد باشند و نه برده ی قالب های تهی!
من جهانی را تصور می کنم که در آن می گوئیم آن جا دو انسان ایستاده اند، نه یک زن و یک مرد… چون “یک”ها متفرقند ولی “دو” متحد…
یک وحدت که تحقق آن انقلاب مطلوب انسانهاست…