چیزها نمی توانند از حدی سخت تر شوند و اگر شوند، این بدآن معناست که مدل های ما نادرستند. من قصد دارم که شاقول سرحد سختی را در حوزه ی فلسفه ی علم در این نوشتار مطرح سازم. مدل های فکری ما زمانی به تاریخ انقضای خود نزدیک می شوند که از نظر محتوایی، از حد سختی تجاوز کنند.
از آنجاییکه دانش عملا چیزی جز مدل کردن رفتار هستی نیست (چه مدل فلسفی و چه مدل علمی) و این مدل ها عملا می بایست بتوسط آدمی فهم شوند و مورد بهسازی های مداوم قرار گیرند، پس این مدل ها نمی توانند از حدی پیچیده تر و یا سخت تر شوند.
قاعدتا هیچ فیلسوف و یا دانشمندی بشکل ارادی سعی ندارد که مدل های سختی به وجود آورد، سختی ها عملا از آنجایی رخ می نمایانند که صاحبان آن مدل ها با نمونه های متنوعی روبرو شده و تلاش کنند که مدل های خود را جرح و تعدیل کرده تا اینکه آن مدل ها بتوانند پاسخگوی تمامی نمونه های نقیض باشند.
این نقطه آنجائیست که نظریه به سمت مرگ خود که همانا من آن را سرحد سختی می نامم، حرکت می کند. عبور کردن از سرحد سختی مقطعی در حیات نظریه است که نظریه به حال احتضار افتاده و در بستر مرگ خود جان می دهد. در این اوان می بایست منتظر زایش یک نظریه ی جوانتر و ساده تر باشیم. نظریه ای که با اصول موضوعه ی ساده تر و کاملتری می آغازد…
اصولی که شاید همان ذغال باقی مانده از جسم سوخته ی نظریه ی قبلی است که می توان دیگ نظریه ی جدید را بر آن چند صباحی داغ نمود!
