رانندگان سطح شهری که من در آن زندگی می کنم کاملا با تابلوی راهنمایی رانندگی “بین خطوط برانید” آشنا هستند. صرف نظر از میزان جدیت ایشان در تبعیت از این فرمان، همه فهمیده ایم که برای جلوگیری از هرج و مرج در مسیر یک خیابان، خط کشی هایی لازم هستند.
خط کشی هایی که اگرچه می توان از روی آن ها عبور کرد، اما همواره آنجا ثابتند و علیرغم بی اعتنایی های ما رانندگان از روی سطح زمین پاک نمی شوند.
در زندگی مان نیز می بایست به همین شکل عمل کنیم. در سطح جاده های زندگی متناسب با مسیر این جاده خط کشی هایی لازم هستند. خط کشی هایی که line های کلی را برایمان با عنایت به عرض جاده ها، هویدا می سازند.
این خط ها هستند که نشان می دهند کلیات زندگی مان چیست. خط هایی که گاهی می توان دوباره آن ها را پررنگ نمود و یا حتی رنگشان را عوض کرد. خط هایی که دایما هستند مگر اینکه بخواهیم در برهه ای جاده ی زندگی را کلا دوباره آسفالت کرده و قاعدتا خط های جدیدی بر روی آن ترسیم کنیم. این خط ها عملا مبین کلیات جهان بینی ما هستند.
البته نمی توان همیشه بین خطوط حرکت کرد! گاهی اوقات مشکلاتمان اعم از دست اندازها و یا چاله ها و یا اتفاقات غیرمترقبه ما را وادار می کنند که از خط ها بگذریم، اما حضور خط ها مستقل از تبعیت ما از آن هاست.
در زندگی یادمان به خط هایمان باشد، اگرچه بارها رویشان قدم زده باشیم و اگر امکان رانندگی بین خطوط را نداریم، اما حداقل خط ها را پاک نکنیم…
