وضعیت حصول خوشی و آرامش در بستره ی زندگی آدمی همچون “برف در تابستان” است. نمی آید، ولی اگر هم که رخ دهد؛ دوامی نخواهد داشت. با استناد بر این مطلب، اگر وضعیت خوشی همچون هر چیز دیگری در این جهان با نوعی عدم پایداری ذاتی عجین است، پس گویا تلاش برای رقم زدن چیزها بشکل دایمی، تلاشی است که بیشترین سهم را در نابودی همان خوشی و آرامش مطلوب دارد.
انسان با نوعی دیلِمای جدی در این حرکت خوشی جویانه و آرامش طلبانه ی خود مواجه است. از یک سو بی حرکتی و انفعال را مترادف ملال و کسالت می یابد و از اندرون خود گمان می کند که می بایست حرکتی در راستای خوشی و آرامش نماید؛ اما از سوی دیگر هر حرکتی در راستای تحصیل این قسم ایده آل ها را در عمل با نوعی افزایش درد و رنج ارزیابی می کند؛ درد و رنجی که شاید بتوان آن را نقطه ی مقابل همان ایده آل های مطلوب ارزیابی نمود.
پس گویا آدمی چه تلاش کند و چه تلاش نکند در هر دو حالت با درد و رنج سر و کار خواهد داشت و این بخوبی نشان می دهد که زندگی خُرد آدمی بر نوعی درد و رنج ذاتی استوار است. راه برون رفت از این درد و رنج، داعیه ای است که در گذر تاریخ بتوسط مکاتب و جهان بینی های گونه گون ارایه شده و همگی آن ها چه فعال ترینشان و چه منفعل ترینشان نتوانسته اند که پاسخی قابل قبول برای این مهم ارایه کنند، پاسخی که گویا وجود خارجی ندارد مادامیکه آدمی زنده است و نفس می کشد.
