وجدانی خط خطی (222-004)

زنی را در خیابان دیدم که خود را با چهره ای محزون به افراد می رساند و سپس با نشان دادن کارت های 2 عضو سازمان بهزیستی با این ادعا که مادر دو فرد معلول ذهنی است از آن ها درخواست کمک مالی می کرد.

البته ایشان نمی گفت که من مادر 2 فرد معلول ذهنی هستم، بلکه با وقاحت تمام و با صدایی بلند بیان می کرد: دو تا عقب افتاده دارم! این واژه، واژه ی موهنی است… در بدترین حالت انتظارِ آن می رود که یک غریبه ی بدخواه به بچه ی ما بگوید عقب مانده! اینکه خودمان برای کسب درآمد فرزندان خود را عقب افتاده معرفی کنیم، به گمان من خطایی بزرگ مرتکب شده ایم.

زشت تر اینکه سپس با خنده از افراد جدا می شد و خود را به زنِ متکدی دیگری می رساند و با هم خنده کنان پول های جمع شده را می شمردند و هرچه مبلغ بالاتر می رفت اشتیاقشان نیز برای سریعتر رساندنِ خود به سایر رهگذران فزونی می یافت و حتی کارگران و افراد از نظر مالی ضعیف نیز از تیغ برنده ی آن ها در امان نبودند.

من نمی دانم که آیا آن زن واقعا فرزندی معلولِ ذهنی داشت یا که نه اما کسان دیگری را دیده ام که دستِ این قبیل عزیزان را می گیرند و با خودشان به کوچه و خیابان می آورند تا ترحم دیگران را جلب کنند. واقعا نمی توانم عمق جراحت وارده بر قلب خود را از سر دیدن این صحنه ها بیان کنم. جراحت حتما این نیست که کسی به ما حمله کند و با دشنه ای زخمی بر پیکر ما وارد آورد؛ کسی که نوجوان معلول ذهنی خود را برای گدایی کردن به خیابان می آورد یک مجرمِ زخم زننده است.

یک مجرم که اختلالی را در زندگی کسی رقم زده و حال بدون کمترین عذاب وجدانی از محصول بی خردی خود برای گذران زندگی استفاده می کند. آن انسان معلول چه می داند که کجاست، چه می داند که در حق وی چه ظلمی روا شده است؟ چه می داند که حقوقش چیست؟ چه می داند که در حال انجام چه کاریست؟ چه می داند که جرم چیست، مجرم کیست؟! او شاید نداند، اما من که می دانم آن زنِ خندان با پول های درون جیبش با چاقوی تهدید وجدان چه اخاذی ها که نکرده است…