بی هرگونه برچسب (219-004)

(من گیاهخوار هستم! من سه رگه هستم! من شاگرد اول رشته ی مدیریت بودم! من سوسیال دموکرات هستم! من فمینیست هستم و…)

این ها همه برچسب هایی هستند که روی خودمان به فراخور موقعیت های مختلف می چسبانیم و چون موقعیت ها بیشمارند گویا قرار است که همه محکوم به چسباندن بیشمار برچسب بر پیکره ی وجودی خودمان باشیم و سرآخر هم در زیر بار این برچسب های رنگ و رو رفته له شویم. البته اختراع برچسب ها ضروری بوده است اما ایراد کار اینجاست که آن ها احتمالا از خود ما مهمتر شده اند. گویا این برچسب ها هستند که خریدار دارند نه گوهره ی وجودیِ خود ما!

این مسئله مرا به یاد مارک های چسبیده بر روی لباس ها می اندازد. افرادی را می شناسم که کیفیت خود لباس برایشان مهم نیست، برچسب مارک روی آن مهمتر است. استدلال این دسته از افراد این است که برچسب دروغ نمی گوید!

رویکردهای مختلفی در جهان وجود دارد. احتمالا هیچ کسی نمی تواند با یک رویکرد بشکل صد درصدی اشتراک نظر داشته باشد، اما اگر این مشابهت از درصدی فراتر رود، آن وقت رویکرد برچسبی می شود و روی ما می چسبد. تعدد این رویکردها نیز همه به درازای خلاقیت بشری اند. گاهی از هر رویکرد فقط بخشی از آن به ما می چسبد و همین می شود که رویکردهای بِینا-رویکردی هم شکل می گیرند! و نهایتا اینکه ما مجبوریم بیشتر و بیشتر خود را در تعدادی از آن ها جا داده و یا اینکه کُلاً بی خیالشان شویم.

من مثل خیلی چیزهای دیگر از برچسب ها فراری هستم. برچسب قاتل انعطاف و خلاقیت است. وقتی خود را در دسته و رسته ای ویژه قرار می دهیم گویا مجبوریم تا زمانیکه این اسم روی ماست بشکل قالبی به مقتضیات آن نام تمکین کنیم. برچسب بازانی را دیده ام که وقتی کسی به آن ها نزدیک می شود و خواهان نوعی رابطه با آن هاست، پیش از پرسیدن نامش از برچسب هایش پرسش می کنند!