ما آنکس را که از دست فرد دیگری عصبانی گردد ولی در عوض خشمش را نثار همگان کند، دیوانه ارزیابی می کنیم. آدم سالم آن کسی است که در این برهه خشمش را نثار فرد خاطی کرده و در عوض قدر دیگرانِ دوست را دانسته و به آن ها بیشتر محبت کند. اما کمتر کسی اینگونه است و این یعنی اینکه مردمان عمدتا دیوانه هستند (البته اصطلاح دیوانه این جا یعنی فردی که عامدانه رفتار ناسازگار از خود نشان می دهد و این واژه اشاره ای به مشکلات ناخواسته ای روانی ندارد).
خیلی از ما (که من نیز در بسیاری از موارد به همین شکل خاطیانه رفتار می کنم) بمجرد اینکه مشکلی در زندگی برایمان حادث می گردد، از همه چیز رویگردان می شویم و انتقام آن را از تمامی اطرافیانمان می گیریم، اطرافیانی که شاید نقشی در اصل ماجرا نیز نداشته باشند و سپس در خلوت خود می گوییم که این رسم روزگار است. شاید علت این قضیه ضعف ما در انتقام گرفتن از عاملین اصلی است و شاید مسایل دیگر، اما بزعم من علت اصلی ریشه در تعارضات دورنی ما دارد.
زمانیکه از افسردگی بالینی و مرضی رنج می بردم، لحظاتی پیش می آمد که مثلا سر عزیزانم فریاد می زدم و سپس به گوشه ای رفته و در خلوت، دلم بحالشان سوخته و برایشان اشک می ریختم؛ عزیزانی که شاید مستقیما عامل مشکل من نبودند، مستقیما بعنوان متهم ردیف اول محاکمه می شدند و من خود بعنوان حاکمِ ظالم، هم ظلم می کردم و هم اشک می ریختم و این نشان دهنده ی یک تعارض و جنگ درونی است. این یعنی که تعادل من از میان رفته است، این یعنی که من دیوانه بودم.
مشکلات بعضا قدرتمندند یعنی در صورت رخ دادنشان آنچنان ما را درگیر می کنند که از پس وقوع یکی، قطار دیگر مشکلات نیز از راه می رسد (اثر دومینو)! این وظیفه ی ماست که در این برهه ها با داشتن تمرکز حواس بر سایر جنبه های زندگی، از تسری مشکل و دیوانه بازی ها جلوگیری کنیم…
