یکی از روش های حل معادلات جبری، فاکتور گرفتن از ضرایب ترم ها (جمله ها) و ساده تر کردن معادله بجهت یافتن راحت تر ریشه هاست. این روش در زندگی و حل معادله ی چند جمله ای آن، روش کاربست پذیریست. باید به گونه ای زندگی کنیم که مداوما معادله ی زندگی خود را ساده تر کرده و درجات آن را کاهش دهیم.
هنر زندگی از جنس هنر پیرایشگریست و نه آرایشگری. هنر زندگی شبیه به هنر مجسمه سازی است. اینکه از دل یک تکه سنگ بزرگ، بدون هرگونه طرح و نقش ویژه ای، بتوانیم پیکره ای چشم نواز بیرون بکشیم. ما، در مجسمه سازی می کَنیم و می بُریم و دور می اندازیم، چیزی نمی افزاییم.
زندگی نیز باید چونان مجسمه ای باصلابت و ثبات تراشیده شود نه اینکه تزئیناتی بی دوام و پرت و پلا بدان افزوده شده و در برابر اولین وزش مخالفت ها به باد فنا رود! ساده کردن زندگی فن ساده ایست. شاید برخلاف حل معادلات درجه بالا و چند مجهولیِ جبری کار پیچیده ای نباشد، فقط درایت و از خود گذشتگی می خواهد. همین و بس!
آدمی تمایلی غریزی در راستای جمع آوری و گردآوری دارد، غریزه ای که در شکل مرضی آن مثلا بیماری hoarding و وسواس دور نیانداختن آت و آشغال ها می شود. هر چقدر زندگی ساده تر و بی پیرایه تر باشد، حل آن ساده تر خواهد بود. ریشه ها در مقابل چشمانمان خودنمایی خواهند کرد. مثل اصل پارِتو که 20 درصد چیزها، 80 درصد ارزش کل را دارند. من می خواهم این اصل را برای زندگی اصلاح کنم. اصل دی داد! اصل 1 ← 99!
در زندگی فقط و فقط یک درصد چیزها، 99 درصد ارزش کل زندگی را دارند. پس باید برویم و آن یک درصد را بیابیم، اما گویا پیدا کردن آن یک درصد، ابتدا به ساکن نیست! اول باید آن 99 درصدِ آشغال را دور بریزیم. یک درصد باارزش که من نام ریشه های زندگی را بر آن می نهم، خودشان در خلال این فرآیند در مقابلِ چشمان حیرت زده مان خودنمایی خواهند کرد. برخلاف انتظارمان شاید بستنی خوردن در یک صبح زمستانی جزء همان یک درصد باشد…
هنر زندگی از جنس هنر پیرایشگریست و نه آرایشگری.???
خوردن بستنی در یک روز برفی رو پیشنهاد میکنم!
لذت بخش است:-( 😉