افرادی هستند که وقتی اشتباه می کنند می دانند که در حال اشتباه کردن هستند، من این افراد را خاطیان آگاه و اشتباهاتشان را نیز، اشتباهاتی پوچ یا اشتباهاتی از سر انگیزه های غلط می نامم و خود را در زمره ی آنان به شمار می آورم.
بسیاری از اشتباهاتی را که من خود شخصا مرتکب شده ام، از سر انگیزه های اشتباه بوده اند و این یعنی اینکه نیک می دانستم که حرکتم، حرکتی اشتباه است اما به اشتباه و بر اثر انگیزش و هدفی غلط گمانم بر آن بود که این اشتباه سکوی پرتاب من به نوک قله ی مصونیت از خطاها در آینده ای بسیار نزدیک خواهد بود و حالا بنظرم بدترین نوع اشتباه، همین اشتباهات عمدی یا همانطور که بالاتر گفتم اشتباهات پوچ است.
آنچه واژه ی اشتباه به ذهن متبادر می کند نوعی دلالت بر هر گونه کنش و یا واکنشی است که صرف نظر از نیتِ “کُننده ی کار” مورد قضاوت قرار می گیرد و این بدآن معناست که نیت تماما بیرون از دایره ی اشتباه قلمداد می گردد، زیرا که اگر اینگونه نبود فعل انجام گرفته نه اشتباه بلکه از مصادیق جرم قلمداد می شد. به بیان ساده تر، اشتباه عملی است که با انگیزه و یا نیت مثبت (و یا حتی خنثی) ماحصلی منفی حادث گردد.
با عنایت به اصل فوق، بخشش اشتباه خود و یا دیگران امری سهل و پسندیده قلمداد می گردد زیرا در این حوزه جنبه ی ذهنی فعل از جنبه ی جسمانی آن مهمتر است، از آن جهت که ما انتظار داریم افراد بر ذهن (نیت) خود مسلط و بر دنیای اطراف (جسم فعل) نه چندان مسلط باشند.
اما قسمی از اشتباه را که من در این یادداشت مشخص کردم عکس واقعیت فوق است: نیت و انگیزه ای منفی (و یا حتی خنثی) با امید تحصیل نتیجه ای مثبت و این، علت اصلی دشوار بودن بخشش اشتباهات پوچِ خود بتوسط خویشتن می باشد.
به یاد دارم که قصد داشتم با افراط در پرخاشگری شرایطی مهیا گردد که در آینده بکلی از آن بیزار شوم. واقعا که پوک اندیش بوده ام…
