آیا اندام بدنسازان و آنانی که ادعا می کنند مشغول به ورزش زیبایی اندام هستند، حقیقتا زیباست؟ من اینگونه فکر نمی کنم. این بدن های ورم کرده و ماهیچه هایی که همگی شان کاملا منفک از یکدیگر بشکل افراطی بیرون زده اند، مشمول هیچگونه تعریف تخصصی زیبایی نخواهند بود. کافی است که نگاهی به شاهکارهای هنری دوره ی رنسانس از اندام های برهنه داشته باشیم.
بزرگ ترین هنرمندان طول تاریخ بشریت یعنی افرادی همچون داوینچی و میکلانژ که تمام عمر طولانی و شریف خود را وقف بررسی دانایی و زیبایی کرده، هیچ مردی را در نقاشی ها و یا مجسمه های خود اینگونه ورقلمبیده به تصویر درنیاورده اند. زیبایی اندام مردانه آن چیزی است که بطور مثال در دیوارنگاره ی آدم و یا مجسمه ی داود (هر دو اثر میکلانژ) متجلی شده اند.
این بی سلیقگی های امروزی که قدمتی کمتر از یک سده داشته بیشتر محصول کُمیک استریپ هایی است که بعدتر در کارهای سینمایی هالیوود باب شده اند. مشخصا کسی مثل آرنولد شوارتزنگر که در ابتدا قهرمان باصطلاح ورزش بدنسازی بوده و نهایتا پایش به عرصه ی فیلم و سینمای تجاری نیز باز شد، عامل فراگیری این فرم نازیبایی است. بدن هایی نامتقارن از جهت اندازه ی بدن و سر و نهایتا استخوان های لگن و پاها.
این شخصیت ها که بیشتر قرار بود افرادی فراانسانی باشند (همچون نقش همین آقای شوارتزنگر در اثر دنباله دار ترمیناتور) متاسفانه سرآخر سمبل زیبایی اندام در بین سوژه های انسانی قرار گرفتند. شخصیت هایی با بدن های بزرگ و سرهایی کوچک!
متاسفانه در جامعه ی ما نیز چند دهه ای است که این مسئله رشد فزاینده به خود گرفته و نه تنها چشم جامعه را از زیبایی محروم کرده است بلکه سبب شده که عده ای به اسم یک باصطلاح ورزش، آسیب های زیادی را به جسم خود وارد آورند.
12607
سلام
احسنت