تنوع با معنی عام آن برای همگان مفهومی آشنا و جاافتاده است، از این رو در اینجا وقت خود را به توضیح آن اختصاص نخواهم داد. تنوع نقش بسیار مهمی در مسئله ی سلامت روان ایفا می کند. بدون تنوع جریان زندگی به جریانی کسالت بار مبدل شده و از سر این تبدیل آسیب های جدی به رواندرستی فرد وارد خواهد آمد.
یکی از مهمترین این آسیب ها مسئله ی اختلالات حافظه ی فرد است. زندگی بدون تنوع بدترین دشمن حافظه ی انسان است. آنکس که مداوما با چیزها و جریان های تکراری مواجه می شود، حافظه ی کوتاه مدت و بلندمدت مختلی خواهد داشت زیرا که جریان حاکم بر مجموعه ی ذهن – روان ما جریانی است که در آن مقایسه های فراوانی بین چیزهای متضاد و مغایر در جریان است و اگر تضاد و تغییری حواس ما را محل اثر خود قرار ندهند، این حواس حساسیت خود را از دست داده و در نتیجه ی آن فرد دچار حالاتی از گمگشتی در فضا و زمان خواهد شد.
علاوه بر افت جدی حافظه در زندگی های عاری از تنوع، نیم دو جین احساس ناخوشایند را می توان به عدم تنوع و ملال حاصل از آن نسبت داد: کسالت، دلمردگی، دلزدگی، بی حوصلگی، غم و حتی ترس محصول یک زندگی عاری از تنوع هستند.
روان ما شبیه به سیستم های LIFO کار می کند و این یعنی اینکه آخرین ورودی ها خوراک نخستین خروجی ها قرار می گیرند و فرد بدین ترتیب هر آنچه را که اخیرا تجربه نموده، ابتدا بیرون می ریزد و برای آنکس که از عدم تنوع جریان های زندگی رنج می برد، خروجی ها همیشه به یک شکل هستند و چنین فردی بیش از هر کس دیگری در خطر ابتلاء به افسردگی قرار دارد زیرا که همواره درگیر تماشای چیزهایی تکراری و بدون رنگ و رو خاص است.
خوردن بهترین خوراک، اما تکراری در هفت روز هفته کافی است تا آن را برای ما به بدترین خوراک جهان مبدل سازد.
12523
