مراقبه و نقش آن در تندرستی و رواندرستی یک نقش مستند و مستدل علمی است. ما بشکل علمی می توانیم نشان دهیم که آدمی جوری تکامل یافته است که برای بهبود وضعیت جسمانی و روانی خود نیازمند انجام مراقبه باشد. من این مسئله را چونان یک فَکت علمی در نظر گرفته و نوشتار پیش رو را ادامه می دهم.
هر اقدامی در زندگی شکلِ رویه ای خود را پیدا می کند. ساده ترین امورِ روزانه مثل خوردن، خوابیدن و غیره همه رویه های خاص خود را نزد افراد پیدا کرده و فرد در گذر زمان بنحو خاصی از عملکرد در این دست موارد عامل می شود. مراقبه نیز از این مسئله مستثنی نیست.
همانطور که صبحانه خوردن تشریفات خاص خود را دارد (حتی ساده ترین صبحانه ی ممکن)، مراقبه کردن نیز تشریفات خود را در گذر زمان برای هر کس بشکل منحصربفردی متجلی می کند. البته هستند عده ای که بعلت تبحر در این مسئله بخواهند تشریفات شخصی خود را بشکل مدل های سازگارتر و بهتر به دیگر افراد توصیه کنند و اگر کسی خود مایل به اقدام خلاقانه نباشد، آنگاه می تواند که به مُدل های این افراد (گوروها) اعتماد نماید.
هدف من از این نوشتار اشاره به مسئله ی مهم انجام مراقبه ی تشریفاتی در بستره ی زندگی است. مراقبه ی تشریفاتی یک اصل است که می توان خاستگاه آن را در لایه ی غریزه جستجو کرد. غریزه همان نماد آشوبناکی وجود است.
مراقبه ی تشریفاتی هست زیرا که قرار است به این آشوب ذاتی ما حد و حدود داده و آن را تعدیل کند. هنگامیکه به این خائوس وجودی حدودی می دهیم (بمدد تعادل حاصله از امر مراقبه ی تشریفاتی) عملا در حال زایش هرروزه از دل نظم به وجود آمده هستیم. پس هر روز مراقبه، هر روز زایش.
12492
???