گاهی وقت ها پیش می آید که حتی خودمان نیز نمی دانیم که چه می خواهیم. بعضی اوقات نیز خوب می دانیم که چه می خواهیم اما متاسفانه آوردن تمامی جزئیات در قالب جملات امر ممکنی نیست.
حالت اول خطرناک است زیرا آدمی ممکن است که باری به هر جهت شده و نهایتا از جایی سر در آورد که به نفع وی نباشد، اما حالت دوم وضعیت بغرنجی به همراه ندارد زیرا در بدترین حالت به آنچه که می دانیم چیست، نرسیده ایم ولی می توانیم برای رسیدن به آن، تلاشی دوباره و دوباره کنیم؛ تلاشی که در طولانی مدت هویت و شخصیت ما را در راستای مطلوبمان خواهد ساخت.
چند وقتی است که در رابطه با چیزی که آن را پروژه ی “….. بزرگ” نامیده ام، دچار حالت دوم شده ام. می دانم که ….. بزرگ چیست و چگونه است، اما وقتی که می خواهم طبق سنت فلسفی آن را به رشته ی کلام درآورم، همه چیز از دستم جدا می شود و من می مانم و من! من با کلی ایده در کله اما بدون کلمه ای بر لب!
بزرگی نه تنها برای من بلکه برای همگان امری شایسته و بایسته است. صرف نظر از اینکه ممکن است هر انسانی به نحو خاصِ خود بزرگی را تعریف نماید (و حتی بی نیاز از این باشد که این تعریف را برای کسی نقل کند)، من بر این باورم که تعریف ذهنی همگان از بزرگی به درصد قابل توجهی یکسان است. با سختی فراوان حاضرم که ایده های خود در باب بزرگی را محض اطلاع شما خواننده ی گرامی در این مجال زبانی نموده و نهایتا مکتوب کنم:
الف) بزرگی با راستی همراه است، البته نه یک راستی بلاهت آمیز، بل یک راستی مدبرانه،
ب) بزرگی با نوعی منطق همراه است، منطقی در راستای مدیریت کردن احساساتمان،
ج) بزرگی بنحوی با مسئله ی تعادل توامان است، تعادل در تمامی افکار و رفتارمان،
د) بزرگی همیشه با دانایی عجین است، نه یک دانایی فلسفی – علمی، بل یک دانایی حکیمانه نسبت به اموری که هر کسی در زندگی با آن ها رویارو می گردد،
ه) و نهایتا اینکه بزرگی همواره خود را به قسمی از بی تفاوتی و بی توجهی نسبت به هر آنچه که در مکان و زمان بی ربط جلوه می کند، مزین می سازد…
برای مشکل توانایی ترسیم افکار، پیشنهاد می کنم از مدل های ترسیم نقشه ی ذهنی استفاده کنید.
و اما یک تعریف دیگر از بزرگی : مثل لباس می ماند ! از تن جداست ولی چنانچه تمام یا حتی بخش کوچکی از آن را بپوشاند، همچنان کل بدن را تحت تاثیر حضور خودش قرار داده …
به نظرم نسبت آدم های بزرگ با محیط اطرافشان، ازین قبیل است !
?