حالات ظن و پارانویا در مواقع اضطراب شدت می گیرند. این مسئله احتمالا ریشه ی تکاملی داشته و غایت آن افزودن شانس بقای آدمی است. فرد در این مواقع با مشکوک شدن به همه چیز و همه کس با احتمال بالاتری از ریسک های دنیای پیرامونی کاسته و با شانس بیشتری خود را از مهلکه برهاند زیرا آنکس که به پدیده ها مشکوک می شود بشکل محتمل تری خود را از چنگال خطرها دور نگه خواهد داشت.
یک گربه هنگامیکه بشکل بی دفاع در گوشه ی دیوار گیر افتاده باشد، نزدیک شدن به آن با احتمال بالا خطرات زیادی را برای فرد نزدیک شونده در پی خواهد داشت. گربه در این مواقع به هیچ کس و هیچ چیزی اعتماد ندارد. حیوان در آن لحظاتِ آژیته شدن آنچنان بدبین شده و مظنون به همه چیز و همه کس نگاه می کند که حتی اگر برای کمک کردن به او وارد بازی شوی، نتیجه ی چندان مطلوبی عاید نخواهد شد.
تکامل انسان نیز از تکامل پستانداران این چنینی منفک نیست. در لحظات اضطراب، قوای شناختی فرد تحت تاثیر قرار گرفته و بموجب آن جهان را بشکل مَعوَجی نظاره می کند. بخشی از این اعوجاج خود را در بدبینی و بی اعتمادی جلوه گر می سازد.
البته اضطراب ها همیشه حالت حاد نداشته و بشکل مزمن نیز فرد را درگیر می سازند. در این دست مواقع که گویا با مشکل اختلال اضطرابی مواجه هستیم، حالات پارانوئیدی بشکل درازمدت از فرد مزبور سر زده و این امکان وجود دارد که همچون نشانه های شخصیتی بخشی لاینفک از شخصیت و روان فرد مضطرب شوند…
12385
