کودکانی که در خانه های آپارتمانی زندگی می کنند به اندازه ی کافی فرصت وَرج و وُرجه کردن نداشته که این مسئله منتهی به رخ دادن اختلالاتی در روند رشد آن ها خواهد شد. فضای آپارتمانی بگونه ای است که اگر کودکی اندکی سریعتر از راه رفتن قدم بردارد کل واحدهای کناری و زیرین احساس لرزش خواهند کرد، چه برسد به اینکه بخواهد لِی لِی کرده و یا اینکه بدو بدو کند.
در این قسم فضاها هرگونه تحرک فیزیکی از طرف کودک با واکنش های سرکوبگرانه از طرف اطرافیان (بویژه والدین) روبرو می شود که مداوما به کودک دستور می دهند که «بشین»، «بپر بپر نکن» و غیره… همین سبک زندگی غلط کودکان در یکی، دو دهه ی گذشته سبب شده است که نوجوانان امروزی ما بیش از هر نسل دیگری دچار مشکل اضافه وزن و چاقی باشند. در زمان کودکی من چاقی و اضافه وزن یک وضعیت استثنایی بود اما در حال حاضر اضافه وزن نوعی نُرم قلمداد می شود!
جدای این مورد، کودک جایی در پسِ ضمیر ناخودآگاه خود دچار این عقده می شود که فعالیت بدنی، حرکتی آسیب زا و نکوهیدنی است {با عنایت به اینکه همواره در حین ورزش کردن در فضای منزل (که بیشترین وقت خود را در آن سپری کرده است) از طرف دیگران نفی شده است} و همین عدم تحرک نوعی روحیه ی تنبلی را در وی نهادینه می کند.
کودکان امروزی (و حتی نوجوانان) به سختی قادر هستند که یک ایستگاه مسیر را بدون خودرو قدم بزنند زیرا که بی تحرکی و جُمود به اشتباه نوعی ارزش ستودنی برای آن ها تداعی شده است.
12381
