یکی از آشنایان تقریبا پنج، شش سالی است که درگیر زنده کردن مبلغ هنگفتی است که در جریان پیش خرید و معامله ی یک آپارتمان لوکس، کلاهبرداران از چنگش درآورده اند. او مرد خودساخته ای است. از سنین نوجوانی به کاسبی پرداخته و توانسته بود که درآمدهایش را مدیریت کرده و پله های ترقی را یکی پس از دیگری طی کند که ناگهان در اوج، اینگونه صاعقه ی بی اخلاقی های دیگران او را از پا انداخت و هم اکنون نیز همچنان از سوختگی های این حادثه رهایی نیافته است.
چند روز پیش با وی در حال گفتگو بودم. دوره هایی طولانی از اضطراب و افسردگی را پشت سر گذاشته و همچنان خود را درگیر پروسه های طولانی شکایت از این و آن یافته و بدین ترتیب حسابی از نظر جسمی و روانی مستهلک شده است. ضمن گفتگو تلاش می کردم تا بفهمم که آیا همچنان در حال رنج بردن از استرس و اختلال اضطرابی هست یا که خیر؛ و در کمال ناامیدی متوجه شدم بعلت طولانی شدن این دوره ها، وی دیگر نمی داند که مثلا از استرس در رنج است یا اینکه این همان چیزی است که زندگی نامیده می شود.
او نمی توانست بین جریان اصلی (زندگی بدون استرس رنج آور) و جریان فرعی (استرس) تفکیک قایل شود. برای او دیگر استرس جریان اصلی بود و شوربختانه از سر به درازا کشیده شدن، چونان خودِ زندگی قلب شده بود. هدف از این نوشتار اشاره به این مطلب است که هرگز نگذاریم خیلی از مشکلات خُلقی و روانی مان درمان نشده به درازا بیانجامند، زیرا که در آن حالت «مشکل ما» جای «زندگی ما» را گرفته و افقی فرای آن برای فرد باقی نخواهد ماند.
12279
