رواداری یکی از مهمترین مصادیق خردمندی است. تمامی جریان های زندگی اگر بشکل درست و بموقع در حق کسی رقم بخورند، در طولانی مدت شرایطی را مهیا می کنند که فردِ مزبور از منظر رواداری یا تالِرِیشن (همچنین در سایر زبان های فرنگی: تولرانس)، فرد توانمندی گردد. رواداری یعنی درک تفاوت ها و احترام گذاشتن به آن ها.
این مرحله یکی از بالاترین مراحل انسانیت است. قضاوت نکردن سایر انسان ها در ذیل همین موضوع مهم رواداری مطرح می گردد. آنانی که دیگران را تحمل نمی کنند، انسان های رواداری نبوده و آنکس که روادار نباشد از تحمل دیگران عاجز گشته و در نتیجه ی آن به وادی قضاوت دیگران پرتاب می شود.
با صرف نظر از علل روانشناختیِ ممکن در پس مسئله ی عدم رواداری {نکته: اکثر آنانی که در این خصلت کاستی های جدی داشته، افرادی هستند که از عزت نفس پایین در عذاب هستند و عزت نفس پایین نیز خود معلولِ علت های متعدد است}، این مقوله را می توان به خالی بودن چنته ی افراد در زمینه ی تجربه های زندگی نسبت داد.
هرچقدر تجربیات زندگی افراد کمتر باشد (تجربه ی ملموس شرایط مختلف زندگی) به همان میزان رواداری افراد کمتر خواهد بود. تجربیات زندگی به ما می آموزند که موقعیت های ما تا به چه میزان آسیب پذیر و قابل تغییر اند. جای سواره و پیاده براحتی قابل جابجا شدن است. سلامتی ما می تواند به بیماری و یا خوشی و آرامش ما به درد و رنج مبدل گردد.
آنکس که از سر تجربه ی بلاواسطه ی زندگی این مهم را می داند آنگاه در قبال دیگران روادارتر می شود زیرا می داند که محکوم کردن دیگری به خاطر خصلت یا عملی خاص، ممکن است که بزودی برای خودش نیز اتفاق افتد.
12252
دنیای امروز دنیای رواداری است. جامعه ای که رواداری در آن پذیرفته و نهادینه شده باشددر مسیر رشد، تعالی، پیشرفت و رفاه قرار می گیرد و بخوبی شما مطرح کرده اید که رواداری وجهی از خردمندی وخردورزی است. اکنون ما با گستره وسیعی از دانش و تجربه بشری مواجه هستیم و رواداری روشی است برای بهره مندی بهینه از تمامی دانش، تجربه و ظرفیت های گرانسنگ بشر در طی قرون واعصار