برخی معلولیت ها مادرزادی بوده و برخی دیگر در اثر حوادث ناگوار در بستره ی زندگی حادث می شوند. معلولیت از شق دوم آن، اتفاقی است که ممکن است برای تک تک افرادی که با قسم اول آن بیگانه هستند، رقم بخورد. من پیشتر معلولیت را نوعی تفاوت قلمداد کرده بودم و تلاش داشتم که آن را با ایده ی «اصالت تفاوت» خودم (تفاوتیسم) آشتی دهم. امروز همچنان بر این ایده پافشاری می کنم: معلولیت صرفا نوعی تفاوت است، همین و دیگر هیچ…
در شبکه ی جهانی متخصصین با خانمی از انگلستان آشنا شده ام که در اثر یک حادثه از کمر به پایین فلج شده است. او در بدو رخداد این تغییر در زندگی اش، حسابی روحیه ی خود را باخته و افسرده شده اما سپس توانسته که با درایت از سد محدودیت ها عبور کند. او هم اکنون در سراسر اروپا تور پیاده روی برگزار می کند و آخرین بار عکسی از او دیدم که سوار بر موتور مسابقه در حال شرکت در تورنومنتی حرفه ای بود.
او این تفاوت را پذیرفته است. او پذیرفته است که این تفاوت به معنای به آخر رسیدن زندگی نیست. زندگی همچنان جریان دارد و حال شاید فقط می بایست که اندکی با روش های جدید آشنا شد؛ شاید فقط باید چند تکنیک جدید را یاد گرفت و در عمل به کار بست.
متاسفانه در جامعه ی ما شرایط زندگی برای افراد متفاوتِ این چنینی کار چندان راحتی نیست و قطعا در مقایسه با کشوری مترقی همچون انگلستان، مشکلات آنانی که با تغییر معلولیت دست و پنجه نرم می کنند به مراتب سترگ تر خواهد بود، اما همه ی این ها دلیل نخواهد شد که معلولین عزیز ما نتوانند که در تمامی عرصه های زندگی و کار خوش بدرخشند.
12212
