آقایی که تماما با بهره گیری از رانت های پدر به نان و نوایی در عرصه ی کسب و کار رسیده بود، حرف های اضافی گوناگونی می زد. او مثلا می گفت هرآنکسی که به پژوهش در فلسفه و علم روی می آورد (و مشخصا منظور وی فلاسفه و دانشمندان جدی جهان بود) کسی است که نتوانسته است در زندگی به مال و منال برسد و چون در کسب و کار موفق نبوده، محقق شده است.
هر چند که این ادعا یک بُلُف کلیشه ای و احمقانه بیشتر نبوده و تلف وقت در جواب دادن به آن جایز نمی نماید، اما من می خواهم خیلی کوتاه نشان دهم که قطعا خلاف این ادعا درست است.
پیشتر در نوشتار کسب و کار دانایان نشان داده بودم که انسان هایی که وقف دانش می شوند، آنانی هستند که بعلت هوش سرشار و پشتکار فراوان شان می توانسته اند که در عرصه های کسب و کار خوش بدرخشند، اما از آنجاییکه نبوغ بشری می بایست که مصروف مسئله ی ارزشمندتری گردد، ایشان آن را اینگونه صرف مسایل عالیه (دانش و هنر) نموده اند.
از این رو من قویا بر این باور هستم که با صرف نظر از مسئله ی علاقه، در شرایط مساوی آنکس که هوشی و اراده ای برای پرداختن به تحقیق دانش بنیان نداشته باشد، آنگاه خود را مشغول کارهای سبک و در ارج و قدر کمتری همچون کسب و کار می کند. اگرچه این سخن من ممکن است که مذاق کاسبان خوش نیاید، اما واقعیتی غیرقابل انکار است.
آخر چه کسی کاسبین دوران نیوتن را به یاد می آورد؟ چه اهمیتی دارد که مهمترین تاجر دوران کانت چه کسی بود؟ این را هر کودک مدرسه ای و ساده ای می داند که «علم از ثروت بهتر است» و کاسب کسی است که از ابتدا (در مدرسه) نتوانسته که عالم باشد.
12208
