یکی از راه های موثر در بهبود حافظه ی کوتاه مدت این است که فرد به خود تلقین کند که از حافظه ی خوبی برخوردار است. متاسفانه برعکس این مسئله نیز دوباره گزاره ی صادقی است و اگر کسی خودش و یا اطرافیانش بر این باور باشند که او حافظه ی خوبی ندارد، حافظه اش در میان مدت اُفت جدی می کند.
حافظه ی کوتاه مدت به دلایل متعددی ممکن است که دچار پسرفت شود. یکی از مهمترین علل تضعیف حافظه ی کوتاه مدت، اختلالات خلقی بویژه اضطراب و افسردگی است. در این دست موارد تمایل فرد به سرکوب حافظه ی خود نیز مزید بر علت می گردد. صدالبته که افسردگی محصول تغییر در بیوشیمی مغز است و این تغییر بی شک بر حافظه موثر است، اما آنچه که در این باره موثر است، همان بحث تلقین خودِ فرد به خویشتن است.
او ممکن است که در ابتدا از ضعیف تر شدن حافظه ی خود تحت تاثیر افسردگی باخبر شود هرچند که این ضعف حدودی دارد؛ اما سرآخر خودِ اوست که با تلقینِ راه و بیراه به خویشتن، این حدود را توسعه می دهد. در جایی می بایست که جلوی این سیکل معیوب ایستاد.
فرد می بایست که به خود تلقین کند که حافظه اش اختلالی جدی را از سر نگذرانده است. اعتماد او به خود و حافظه اش شرایطی را مهیا می کند که حافظه در گذر زمان ضعفی جدی را تجربه نکرده و با بهتر شدن وضعیت خلقی وی، آن نیز به سطح اولیه ی خود باز گردد.
در این مورد اطرافیان فرد نیز نقش بسزایی دارند. آن ها می توانند در مواردی با نهیب زدن قوت حافظه ی فرد به او، او را در این مسیر یاری کنند.
12193
