امروز (یکم ماه مه) روز جهانی کارگر است. در رابطه با مسئله ی کار و کارگر یک و نیم قرنی است که حرف و صحبت زیاد گفته و شنیده شده است. در این نوشتار قصد دارم به مسئله ای اشاره کنم که احتمالا کمتر مورد واکاوی قرار گرفته است.
یک فرد شاغل را در نظر آورید که کارگر نیست، مثلا یک استاد دانشگاه در رشته ی ریاضیات. او در سی سالگی کار خود را شروع کرده و پس از 30 سال کار در سن 60 سالگی بازنشسته می شود. تدریس ریاضیات در دانشگاه به قوای بدنی چندانی نیاز ندارد. او کار خود را (با صرف نظر کردن از حالات خاص) در خلال 30 سال با کیفیت یکسانی به انجام رسانده و سپس جای خود را به دیگران می دهد.
اما برای یک کارگر وضعیت اینگونه نیست. کارگر کسی است که با قوای فیزیکی و بدنی خود کارها را به سرانجام می رساند. کارهایی که از دست یک کارگر سی ساله بر می آید، از یک کارگر چهل ساله ساخته نیست، چه برسد به یک کارگر شصت ساله. با عنایت به این مسئله که کارگران معمولا کار خود را خیلی زودتر از سی سالگی شروع می کنند و یک کارگر سی ساله دیگر در اوج پختگی است، انتظار می رود که سن بازنشستگی آنان خیلی زودتر از 60 سالگی باشد، اما در عمل می بینیم که اینگونه نیست.
من بر این باور هستم که نظامات اشتغال بایستی بنحوی سر و سامان یابد که هیچ کسی در طولانی مدت کارگر باقی نماند. همه ی کارگران می بایست که در میان مدت با فراهم شدن آموزش های لازمه از سمت کارفرمایان به سمت سرکارگری و نهایتا انجام کارهای تخصصی سبک ترقی یابند تا شاهد نباشیم که کسی در سن پنجاه و چند سالگی همچنان درگیر کارهای یدی سنگینی مثل جابجایی بار باشد که اگر باشد این ظلمی است از طرف جامعه به وی…
12183
