انسان اگرچه موجود نحیفی است (در مقایسه با یک فیل) اما حقیقتا موجود جان سختی است (با در نظر داشتن عقبه ی تکاملی او). جریان تکامل در 200 هزار سال قبل ما را از دل نخستی هایی بیرون کشیده است که آن ها نیز خودشان در خلال میلیون ها سال از دل موجوداتِ سخت جانِ دیگری بیرون آمده اند. ما (گونه ی آدمی) در خوشبختی و خوشحالی به تکامل نرسیده ایم.
ما وامدار میلیاردها سال (از زمان شکل گیری نخستین اَشکال حیات بر روی کره ی زمین) جنگ بین خورندگان و خوراک ها هستیم. ما اگرچه بنوعی یک خورنده ی قهاریم که هم اکنون در حال بلعیدن کره ی زمینیم، اما از طرف دیگر یک خوراک چرب و نرم برای هر موجود دیگری هستیم که بتواند از جسمانیت ما تغذیه کند (از باکتری ها گرفته تا شیران بیشه و دشت).
تا 100 سال قبل اوضاع فرق چندانی با 1000 سال قبل و یا 100000 سال قبل نداشت، اما در این یک سده ی اخیر همه چیز تغییر کرده است. دستاوردهای شگرف در علوم زیستی ما را بیش از پیش آگاه به مکانیسم های حیات ساخته و ما بدین ترتیب توانسته ایم که بدانیم دقیقا بُن پاره های تشکیل دهنده ی ما در سطح ملکول ها چه هستند. ما بدین ترتیب قادر بوده ایم تا حدودی خود را از چنگال تکامل نجات دهیم و آنکس که ضعیف و نحیف است نیز بمدد فناوری های زیستی به بقای خود ادامه دهد.
آن عضوی که در گونه ی گوزن های آفریقایی ضعیف و نحیف است، شانس تولیدمثل نداشته و از گردونه ی رقابت حذف می گردد. با دانستن این نکته تمامی گوزن های آفریقایی بالغ موجودات جان سختی هستند که به این راحتی ها از معرکه به در نمی شوند. آن ها سپس همین جان سختی را بشکل طبیعی در بین اعضای خود حفظ می کنند. اما در مورد گونه ی انسانِ مجهز به علم چطور؟
علم تا حد زیادی ما را منفک از جریان رقابت های زیستی نموده و بدین ترتیب هر کسی (بشرط زیستن در جوامع مترقی) شانس زنده ماندن تا دوران تناسل را خواهد داشت. او سپس ژن های خود را که احتمالا بهترین ژن های موجود نیستند به نسل بعد انتقال می دهد و گویا این نحیفی (و بر خلاف گذشته مان عدم جان سختی) را به بخشی از ژنوم انسان مبدل می سازد.
با این روند گویا ژن هایی که در تاریخچه ی تکاملی ما خود به خود از چرخه ی رقابت حذف می شده اند، امروزه به کمک فناوری های زیستی و علوم کاربردی مرتبط با حوزه ی سلامت، در ژنوم انسان ابقاء می گردند. این مسئله شاید برای خیلی از ساده اندیشان هولناک باشد، اما برای من تجلی حاکمیت عقل بشری است.
عقل بشری می تواند علیرغم ضعف جسمانی اعضاء آن ها را حفظ کرده و بقاء را نه در جسم (ژن) بل در دستاوردهای غیرجسمانی (مِم) دنبال کند. دیگر در دنیایی هستیم که یک فیزیکدان معلول می تواند از خلال یافته هایش (مِم هایش) برای همیشه بیش از هر انسان سالم دیگری جاودانه بوده و در طولانی مدت به حفظ بقای گونه کمک رسان باشد… چیزی که 200 سال قبل هرگز تحقق نمی یافت!
12111 – 12110
