در شهر تهران گروه های زیادی از افراد مشغول جمع آوری زباله ها بجهت مقاصد بازیافت هستند. برخی از این گروه ها قانونی و برخی دیگر بشکل غیرقانونی به این کار مبادرت می ورزند. یک دسته از این افرد کودکانی هستند که از شهرک های حاشیه ای تهران با وانت و کامیون به سمت شهر عازم شده و در خلال روز درگیر این فعالیت می شوند.
عمدتا مهاجرین (اصالتا غیرایرانی) به این کار گمارده می شوند اما در میانشان بعضا افراد ایرانی نیز دیده می شود. این افراد حتی زبان فارسی نیز نمی دانند و بعلت طبیعت کار و زندگی شان (که هر دو غیرقانونی است) کوچکترین ارتباطی با جامعه ی اطراف خود ندارند. همچون موجودات فرازمینی و یا حتی بهتر است بگویم که زامبی های ناهوشیار سطل های زباله را یکی پس از دیگری درنوردیده و اقلام قابل بازیافت را در خورجین های خود انبار می کنند.
تمامیت هستی شناختی این انسان ها مصداق بارز و عینی ظلم انسان علیه انسان است. بعضا شاهد بوده ام که ماشین به ایشان بزند، اما کسی توجهی نکند، یا حتی در مواقعی نیز که حق با خودشان است، فرار را بر قرار ترجیح می دهند زیرا که در نهایت کسی دستگیر و دادخواه آن ها نخواهد بود.
از گفتن این جمله شرم دارم اما جایگاهشان همچون جایگاه گربه های خیابانی و زباله ای است. یک بار خواستم که به یکی شان کمک کنم اما با دیدن من فرار کرد. جدیدا در میانشان دختربچه هایی که پوشش پسرانه دارند نیز رویت کرده ام. بگمانم انسانیت ما ایرانیان این روزها تب 40 درجه کرده و به اغماء رفته است.
12009
