یک سری مسایل را ما از اعماق وجود خود می دانیم، اما در سطح، آن ها را انکار کرده و یا در جنگ با آن ها برای خود منطق تراشی می کنیم. مثلا کسی در نهاد خود به نیکی می داند که حکم فلان مسئله چیست، اما عمری را صرف دست و پا کردن توجیهات آبکی در رد آن و یا تایید درونی چیزی خلاف آن می کند. این جنگ ها اگرچه از اساس با تعارضات درونی توفیر دارند اما دقیقا همانند چنین تعارضاتی کشنده و فرسایشگر هستند.
محض نمونه کسی مایل است که عادت بدی را ترک کند اما این ترک کردن را به اولین شنبه و یا اول ماه و حتی آغاز سال دیگر موکول می کند، هرچند که او از جایی در نهاد خود می داند که “این” صرفا یک ایده ی مضحک است. این ایده مضحک است اما در عین حال ایده ی قدرتمندی است زیرا که به تصمیم مزبور قدری جنبه ی حماسی می دهد. آدمی مایل است که چیزها را مبتنی بر یک رویکرد آغازگرایانه و تاریخ باورانه عظمت بخشد و از سرِ عظمت مزبور قایل به پایبندی به آن گردد.
فرد فوق الذکر می داند که تغییر در لحظه ای که نسبت به آن آگاه می شویم لازم الاجراء است اما او برای خود منطق تراشی می کند که می بایست عمل مزبور را به آینده موکول کند و این همان چیزی است که من در آغاز نوشتار بدآن اشاره کردم. آدمی است، دیگر! با خود می جنگد. تلاش دارد که قلب و مغز خود را با هم در هم آمیزد. زیبایی آدمی گویا وجود همین پارادوکس هاست… پارادوکس هایی که با هم می جنگند.
11957
یکی از عمیقترین سیاق جهان بینی که مخاطب آگاه از دانش به آن لذت میبرد…