در عمده ی مواردِ افسردگی، این اختلال با اختلالات اضطرابی توامان است. اگر در این “زوج-اختلال” افسردگی غالب باشد نوع داروهای تجویزی در دارودرمانی های رایج بنحوی است که تمرکز بر از بین بردن علایم افسردگی باشد و جالب است بدانید که این داروها معمولا عوارضی دارند که یکی از مهترین آن ها ایجاد اضطراب است!!!
اما اگر در این “زوج-اختلال” اضطراب غالب باشد، نوع داروهای تجویزی در دارودرمانی های رایج بنحوی است که تمرکز بر از بین بردن علایم اضطراب باشد و جالب است بدانید که این داروها معمولا عوارضی دارند که یکی از مهمترین آن ها ایجاد افسردگی است!!! این متن بشکلی مهندسی شده است که شما خواننده ی آگاه براحتی به پارادوکس دارودرمانی در یک “زوج-اختلال” ساده ی مرتبط با اختلالات اعصاب و روان پی ببرید.
اکثر داروهای اعصاب و روان بویژه آن هایی که داعیه ی مداوای اختلالات نه چندان جدی این حوزه را دارند دارونما بوده و اثرشان در گرو “اثر تلقین” است و در طولانی مدت بیش از آنکه مفید واقع گردند مضرند و همگی شان از اساس با نوعی پارادوکسِ درمانی توامان هستند زیرا چیزی را در فرد بوجود می آورند که در ابتدا ادعای حل آن را دارند.
با این حال وقتی کسی با اختلالی مواجه می گردد خود را مستاصل یافته و به هر چیزی برای بهتر شدن چنگ می اندازد و آنچه که دم دست است، داروست. دارو سم است و داروهای اعصاب و روان سم هایی کشنده ی وجه لطیفِ انسان ها…
