کودکان معمولا برای آغاز هر کاری آماده اند. آنها همیشه برای رقم زدن اتفاقات پیش قدم می شوند.
اگر قرار است که برف بازی کنیم، کودکان اول از همه شال و کلاه می کنند. اگر قرار است که مثلا دکوراسیون خانه را عوض کنیم، کودکان اولین کسانی هستند که با تصمیم مزبور موافقت کرده و حتی نقشه ی چیدمان جدید را در ذهن و بر روی کاغذ ترسیم می کنند. اگر قرار باشد که مثلا فردا به مسافرتی برویم، کودکان اولین کسانی هستند که کوله پشتی های خود را بسته، قمقمه هایشان را از آب پر کرده و منتظر فردا می نشینند.
این طبیعت کودکان است. همه ی بزرگسالان نیز روزی کودک بوده اند. اما این خصلت ها با بالا رفتن سن، جملگی تغییر حالت داده و زندگی برای بزرگسالان رنگ و بوی آن پیش قدمی های دوره ی کودکی را از دست می دهد.
شاید برخی ها گمان کنند که کودکان عاقل نیستند و این قسم رفتارهای هیجانی و خودجوش همگی محصول قسمی از بی خردی کودکانه اند؛ اما من اینطور فکر نمی کنم. این رفتارها ربطی به دانایی و نادانی بزرگسالان و یا کودکان ندارند. این رفتارها همگی محصول طبیعی بودن هستند.
کودکان طبیعی اند اما بزرگسالان بعلت حضور در جهنم جامعه مجبور گشته اند که به موجوداتی مسخ شده و مصنوعی تبدیل گردند. این اثر جانبی مصنوعی بودن است که خود را در بستر زندگی هویدا می سازد. مثل تفاوت یک برگ گل طبیعی و یک دسته گل مصنوعی…
11874
و این کودکان بسیار شکلات دوست می داشته اند،بویژه شکلات کاکايو….