خیلی از انسان های مهربان بتوسط اطرافیان مورد کم لطفی واقع شده و قربانی ظلم ها می شوند. ظلم هایی که بر آن ها تحمیل می شود، فقط و فقط یک دلیل دارد و آن هم اطمینان ظالمان از مهربانی ایشان است.
مطالعات علمی و حتی پرفورمانس های مدرن هنری نشان داده اند که دیگران در قبال مهربانی ها عمدتا راه سوء استفاده پیش گرفته و اگر کسی از سر ذات مهربانش تمایل چندانی به دفاع از خویشتن نداشته باشد، چراغ سبزی به سوء استفاده گران نشان داده و در میان مدت قربانی پلیدی های ایشان قرار خواهد گرفت.
مسئله ی اطمینان از مهربانی ها مسئله ای جدی است. مثلا والدین در اثر همین پدیده ی روانشناختی بعضا مورد بی حرمتی بتوسط فرزندان خود قرار می گیرند. اگر فرزندی ناخلف بفهمد که والدینی مهربان دارد و در گذر زمان نسبت به این مهربانی اطمینان راسخ حاصل کند، آنگاه خیلی محتمل است که فقط بخواهد ظلم کرده بیجا از حدود خود تخطی کند.
در روابط دوستانه نیز چنین است. وقتی یکی از طرفین می بیند که طرف دیگر مهربان است، هنگامیکه از این مهربانی اطمینان حاصل کرد، آنگاه شروع می کند به لجبازی برای پالایش شدن از احساسات ناخوشایند و و بعضا نامرتبط خود. فرد سوء استفاده گر شاید حتی به بدقلقی ها و بدخلقی های خود باور نداشته باشد، اما همین اطمینان از مهربانی طرف مقابل است که او را تا بدین حد بی چشم و رو می کند.
در روابط عاشقانه هم که قضیه چندین برابر شدت می گیرد. تمام این مطلب گفته شد تا بدین جا رسیم که توصیه ای برای خوانندگان داشته باشم: هیچ گاه اجازه ندهید که دیگران به مهربان بودن شما اطمینان راسخ پیدا کنند…
و سخن آخر اینکه همواره از سرِ قدرت مهربان باشیم و هرگز اجازه ندهیم که دیگران مهربان بودن ما را بدیهی بیانگارند.
11838
