طبق آراء روانشناسیِ جامعه شناختی کارل گوشتاف یونگ، مردم مشرق زمین بویژه ی منطقه ی خاورمیانه، از نظر ضمیر ناخودآگاه جمعی، مردمی مادینه هستند و این یعنی اینکه برخوردشان با جهان پیرامون بیش از آنکه یک برخورد منطقی – عقلانی باشد، یک برخورد احساسی – عاطفی است. این مادینگی فرهنگی سبب ساز شکل گیری خصلت های عجیبی در مردم این منطقه از جهان شده که یکی از مهمترین تجلی های آن را می توان در حُسن جویی افراطی مردم ایران مشاهده کرد.
فرهنگ ایرانی تا حد اغراق آمیزی حُسن جو و در ظاهر مردم دار است. این مسئله خود را در تعارفات روزمره ی ایرانیان بخوبی نشان می دهد. مردمی که عمدتا به شدیدترین شکل افکار واقعی خود را سانسور کرده و کلماتی را بر لب می رانند که در عمده ی موارد کمترین باوری به مفاد آن ندارند. متاسفانه هر افراطی، تفریطی را در پس خود به همراه دارد و این باعث می شود که در صورت بروز اختلافی، افراد 180 درجه تغییر موضع داده و چیزهایی بگویند و کارهایی بکنند که خط بطلانی پررنگ بر تمامی مردم داری های توخالی شان است.
هدف از این نوشتار اشاره به این عادت های حسن جویی در فضای شبکه های اجتماعی اینترنتی است. شخصا شاهدم که خانمی نقاش که ایرانی الاصل اما مقیم آلمان است برای تک تک لایک هایی که برای نقاشی هایش جمع می کند، یک کامنت تشکر می گذارد! کسانی هستند که بدیهی ترین نظرات یکدیگر را چونان یافته هایی شگفت انگیز ستایش می کنند! عمدتا یکدیگر را استاد و غیره خطاب می کنند! یکی به آن دیگری می گوید: “احسنت!” و آن یکی در جواب می گوید: “پاینده باشید از حضورتان، ای مهربانوی آریایی!!!” و بیشمار مورد افراطی بی مسمی این چنینی… درودها و پدرودهایی غیرواقعی که کمترین ارتباطی با اصل مسئله نداشته و من اسم قِی فرهنگی را بر آن ها می نهم…
11828
بهر حال فضای مجازی خود به مُسَکِنی بر دردهای ناشی از کمبود این جماعت بدل شده.
این نوشتار حامل دو پیام مهم است که بر دومی نگرگاه گذاشته و بر اولی تاسف میخورم!