اسیر گذشته نمان! تمام بخش های گذشته به کار آینده نخواهد آمد. گذشته و جریاناتش همچون یک اتاق بایگانی بزرگ است. اگرچه تمام مکاتبات در آنجا بایگانی می گردند اما برخی شان هیچ وقت دوباره مورد بازنگری و یا واکاوی قرار نخواهند گرفت. همه ی جریانات گذشته نیز نه در حال و نه در آینده به کار نخواهند آمد.
آن ها فقط در مجموعه ی ذهن – روان ما بایگانی می شوند و آنقدر خاک می خورند که شاید بتوان آن ها را مدفون شده ی ابدی در نظر آورد. بخش زیادی از گذشته زیر خاک مدفون شده و معادی نخواهد داشت. این بی انصافی است که آدمی بخواهد برای یک مشت استخوان پوسیده عزاداری کرده و خود را شکنجه کند. بخش زیادی از گذشته پوسیده و از یاد رفته است.
آدمی آن زمان که مایل است تغییری در زندگی خود ایجاد کند، گاهی قفل و زنجیرهای گذشته را بر دست و پاهای خود احساس می کند. وقتی به این دستبندهای متصل به گذشته می نگرد، دلش به درد می آید. اما این صرفا یک خطای فکری است. زنجیری در کار نیست. آن گذشته ی مزبور دیگر کارکردی در حال و آینده نخواهد داشت و با گذر زمان به دست فراموشی سپرده خواهد شد.
گذشته هر چقدر هم که وحشتناک باشد، صرفا یک رویاست. گذشته واقعیتی ندارد. گذشته سلسله حرکاتی بوده که رقم خورده اند و دیگر نمی توان آن ها را باز-رقم زد. در کل گذشته آنچنان مهم نیست. من جمله ی امری نخست این نوشتار را بازتکرار می کنم: اسیر گذشته نمان و خود را از تمامی قید و بندهای آن رها بدان. این اگرچه با مسیر هستی شناختی ما همنوا نباشد، اما آگاهی ما می تواند که این قدرت را در نزد ما پدید آورد و بی شک این همان چیزی است که کامیابی مان در گروش است…
11824
اینکه در پس خویش چشمی سفیر به گذشته نگماریم هنر است و قطعا روند ما در این امتداد قطعی را سهل میکند. باری باید حد فاصل میان “مرور تاریخ زندگی” و “تکیه بر گذشته” را رعایت نمود. گذشته همواره در گذر است!