ساده نویسی (039-009)

آیا ساده نویسی یک هنر است؟ پیش از پاسخ دادن به این پرسش، باید پرسش دیگری مطرح ساخت و آن این است که: آیا ساده نویسی به هر قیمتی؟! من از تجربه ی شخصی خود برای پاسخ دادن به این پرسش ها استفاده می کنم. خوانندگان من در این زمینه نسبت به کارهای من یک پاسخ دو سرحدی ابراز می کنند.

دسته ی نخست که خود افراد متخصص در زمینه های فلسفی – علمی هستند، نوشتارهای من را واجد زبانی بسیار ساده و قابل فهم می دانند. ایشان بر این باور هستند که من به زبان ساده می نویسم. در طرف دیگر طیف (که البته شاید گسستار آری – خیر بیشتر برازنده ی آن باشد) آن هایی هستند که تخصصی نداشته و می توان ایشان را چونان مخاطبین عام ارزیابی کرد. آن ها نظری مخالف داشته و ابراز کرده اند که من بسیار پیچیده و غیرقابل فهم می نویسم.

با عنایت به این تجربه، باید جواب دهم که بلی! ساده نویسی یک هنر است، البته نه به هر قیمتی. اگر من بخواهم از این موقعیت بینابینی که وصف آن در بالا رفت به هر شکلی عدول کنم، یک دسته از مخاطبان خود را از دست خواهم داد. نوشتن متن های بسیار عامه پسند در معرض خطر پس زده شدن از سمت مخاطب متخصص هستند. ضمنا نوشتن متن های بسیار تخصصی نیز دسته ی مخاطب عام را فراری می دهد.

هدف انتقال مفاهیم و پیام ها به قشر بیشتری از انسان هاست و ماندن در این جایگاه بینابینی موقعیتی است که من آن را به هر نویسنده ی متخصصی توصیه می کنم. هستند انسان هایی که هر چقدر شعله ی متن را پایین کشی، باز آن را نفهمند، از این رو رفتن به سمت اقناع نیازهای ایشان نتیجه ای جز خاموشی دایمی این چراغ نخواهد داشت…

11819