یکی از دغدغه های نویسندگان، بحث ترجمه ی کارهایشان است. اگر نویسنده ای به زبان فارسی بنویسد، با علم به این قضیه که زبان فارسی در حال حاضر طرفدار چندانی در دنیا ندارد و متکلمان محدودی به این زبان صحبت می کنند؛ همواره از کم بودن تعداد مخاطبان آثار خود در رنج خواهد بود. افراد رویکردهای مختلفی را در این مقوله به کار می گیرند.
مثلا عده ای تلاش می کنند که به یک زبان پرطرفدار جهانی مثلا انگلیسی تسلط پیدا کنند تا در آن زبان مزبور بنویسند. عده ای دیگر مترجمین را استخدام کرده تا نیابتا کارها را ترجمه کنند و همچنین رویکردهای دیگر… هر یک از این رویکردها ایراداتی دارند. در این رویکرد که نویسنده به زبانی غیر از زبان مادری خود بنویسد، ایراد زیاد وارد است که مهمترین آن بی کیفیت شدن نثر وی است. هزینه ی ترجمه ی کارها نیز هزینه ای گزاف بوده و مضاف بر آن حرکتی بسیار بسیار وقت گیر است.
من در این زمینه عقیده ای فن آوری محورانه دارم. تا یک دهه ی آینده، هوش مصنوعی در زمینه ی ترجمه به چنان سطحی از بلوغ خواهد رسید که با فشردن یک دکمه، یک متن به تمامی زبان های زنده ی دنیا باکیفیتی همسنگ خودِ اثر ترجمه خواهد شد. الگوریتم های هوش مصنوعی بزودی مسئول چک کردن کیفیت کار مترجمین خواهند بود.
پس یک نویسنده نباید که دغدغه ی کار ترجمه داشته باشد. توصیه ی من به ایشان نوشتن و نوشتن به زبان مادری خودشان است. بزودی این شانس برای هر انسانی فارغ از زبانی که بدآن تسلط دارد فراهم خواهد بود تا مخاطبینی از اقصی نقاط دور و نزدیک جهان داشته باشد. خیلی خیلی زود…
11811
