قضاوت لازمه ی تحصیل حقیقت است. وقتی که ما در بنیادی ترین شاخه های دانش مثلا منطق و ریاضیات در حال تشخیص ارزش راستی گزاره ها هستیم، این تشخیص نیز خود نوعی قضاوت است. کسانی پیدا می شوند که بخواهند بعلت ضعف های معرفتی خود تماما بر طبل غور شده ی نکوهشِ قضاوت بکوبند. ایشان غافل از این مسئله هستند که قضاوتِ اینکه قضاوت درست نیست، خود نوعی قضاوت است.
اصلا گریزی از قضاوت نیست. آنچه که ما می بایست از آن برحذر باشیم، ابراز قضاوت های شخصی و تعمیم آن ها همچون قضاوت های کارشناسانه است. قضاوت های شخصی ریشه در خصایل جسم شناختی و روانشناختی افراد داشته و ارتباط چندانی با حقیقت مسئله ندارند. آنچه که قرار است ما را از حالیت واقعیت به تعالی حقیقت برساند عملا همین پل قضاوت کارشناسانه است.
دوستی می پرسید که چگونه می توان مطمئن شد که یک قضاوت کارشناسانه بوده و به حقیقت امر نزدیک تر است؟! پاسخ این پرسش ساده است. این بر عهده ی متخصصین امر قضاوت در حوزه ی مربوطه است. اینکه چه قضاوتی کارشناسانه است، باز خود مسئله ای است که بتوسط کارشناسان مشخص می گردد. این مسئله ساده است. قرار نیست که خیلی آن را پیچیده کنیم.
من از آن دوست می پرسم که تو چطور مطمئن هستی که دنیای اطرافت واقعیت دارد؟! چطور می دانی که این دنیا یک واقعیت مستقل از تو بوده و توهم تو نیست. تو خود در این زمینه قضاوتی داری که بعلت سر و کار داشتن دایمی با مسئله ی بودن در جهان، برایت قضاوتی بدیهی است. کارشناسان امر نیز بدین ترتیب با سر و کار داشتن دایمی با یک مسئله، قضاوت های نزدیک به حقیقت ارایه می دهند.
11805
