تخصص یک سری از انسان ها دورویی است؛ حتی می توانم بگویم چندرویی. متاسفانه این تخصص در افرادی به کمال می رسد که فاقد هرگونه تخصص واقعی و جدی در عرصه ای مطلوب باشند. خیلی از افرادی که در سازمان ها حتی به مناصب بالا گمارده شده اند، متخصصین این شعبده بازی ها بوده و عمدتا افرادی اند که از نظر سنی در پایان میانسالی اند و افقی برای کسب یک تخصص واقعی را در پیش رو ندارند.
کاری که این عزیزان مفلوک بدآن مشغول هستند، چسبیدن به یک مدیر کاریزماتیک و موفق و سپس تعریف و تمجید کردن از وی است. در تجربیاتی سازمانی که داشته ام، بویژه دو نفر آقا را با این خصلت از نزدیک مشاهده کرده ام که اگر جایزه ی نوبلی برای این تخصص وجود داشت، من حتما ایشان را کاندیدای دریافت این جایزه می کردم. یکی از این رویارویی ها مربوط به سال ها قبل و دیگری مربوط به چند وقت گذشته است.
در رویارویی اخیر، فرد مزبور پس از شنیدن یکی از ایده های من، با نگاهی تمسخرآمیز آن را تکراری و قالبی قلمداد نمود، اما پس از اینکه این ایده بتوسط مدیریت کل مجموعه ستایش شد، خیلی نرم و قِرآمیز تغییر رویکرد داده و با لبخندی بر لب و اشک شوق در چشم، به من احسنت و زنده باد نثار می کرد و به مدیر مربوطه نیز می گفت که من هم به عظمت این ایده پی برده و در همان لحظه که شنیدمش آن را ستایش کردم.
این دسته از احمقان را می بایست در زمره ی پست ترین انسان ها رده بندی نمود. بیچارگانی که علتی برای وجودشان نمی توان متصور شد. آن ها صرفا وجودی بر کذب هستند. آن ها هستند چون آویزان کسی شده اند و می توان همچون انگلی پلید به ایشان نگریست…
11799
وجود این جمادات مطلق، به شناخت نسبی ما به آدمیان کمک میکند.این خوش بینانه ترین نگرگاه من به این موجودات تهی است!