یکی از استراتژی های برندسازی، ایجاد شهرت قبل از محبوبیت است و این مسئله بویژه در برندهای شخصی مسئله ای مهم است. البته منظور از این عبارت بمعنای شهرت درحین نفرت و یا عدم محبوبیت نیست بلکه صرفا نوعی شهرت خنثی است.
برندهای شخصی (مثلا برند یک متفکر) در گام اول می طلبد که بتوسط عده ای از افراد شناخته شود، سپس این شناخت فراگیر شده و بشکلی خنثی در نزد افراد باقی می ماند تا در گذر زمان در صورت بالا بودن کیفیت کارهای وی، به سمت محبوبیت سوق پیدا کند.
در ادبیات مدیریت زبانزدی هست که می گوید: “لازم نیست که از اول تصمیمی درست بگیریم، بلکه کافی است تصمیمی گرفته و سپس آن را درست کنیم.” در مسئله ی مدیریت برندهای شخصی نیز این قضیه حایز اهمیت است.
یک متفکر که قصدش تاثیرگذاری بر جریان فکری جامعه ی خویش است، می بایست قبل از هر چیزی به شهرتی در عرصه ی تفکر نایل آید. این شهرت که شاید بتوان آن را شهرتی خنثی در نظر گرفت، سپس بتوسط کارهای ایشان به سمت محبوبیت سوق پیدا خواهد کرد. ایجاد محبوبیت در صورت وجود شهرت خنثی، کار بسیار راحت تری است.
بطور کلی مخاطبین بیشتر تحت تاثیر آموزه های افراد معروف قرار می گیرند. مثلا پندهای سطحی یک هنرپیشه ی معروف بیش از پندهای ممتاز یک متفکر ناشناخته بر احساسات مردمان تاثیر می گذارد و این دوباره شاهدی برای مدعای فوق می باشد.
