اگر کسی به دیگران، ابراز محبت های الکی کند و یا اینکه اگر کسی از نظر احساسی دیگران را سر کار بگذارد تا به مقاصد شخصی خویش برسد، مثلا در مواقعی لازم بداند که اشک تمساح بریزد، یا از دیگران بیخودی تعریف کند، آن ها را بزرگتر از آنچه که هستند معرفی کند، آن ها را در ظاهر دوست داشته باشد اما در باطن از ایشان متنفر باشد؛ بزودی در چاه خودکنده ی خویش فرو خواهد افتاد. چنین فردی دیگر شانس تجربه ی واقعی احساسات حقیقی را نخواهد داشت.
اگر روزی کسی به وی خالصانه ابراز محبت کند، او گمان خواهد کرد که این محبت الکی است. این یک واقعیت است که ما در گذر زمان، دیگران را شبیه به خودمان ارزیابی خواهیم کرد. جهان در گذر زمان آن چیزی می شود که ما در رابطه اش خیال می کرده ایم. چنین انسانی یک انسان بدبخت است. او گمان می کند که دیگران باوری به کردارهای خود ندارند و تو گویی که با احساسات وی بازی می کنند.
او خیال می کند که دیگران همه به دنبال مقاصد شخصی خودشان هستند و اگر روزی کسی شانه های وی را برای گریستن احتیاج داشته باشد، اگرچه شاید با اکراه شانه های خود را قرضِ وی دهد، اما جایی در نهاد خود نگران است که نکند تمساحی را در بغل گرفته باشد. اگر کسی روزی از وی تعریف کند و یا او را بزرگ کند، او در جایی در نهاد خود باور خواهد داشت که ایشان همه از او متنفرند اگرچه در ظاهر او را دوست دارند…
چنین کسی هیچ وقت قادر نخواهد بود که زندگی را به معنای واقعی کلمه تجربه کند، زیرا زندگی چیزی جز همین احساسات بینافردی نیست. هیچ چیزی زیباتر از این نیست که کسی باطنا بتوسط دیگران دوست داشته شود و اگر فرد مزبور کسی باشد که به دلایلی نتواند از نظر احساسی با دیگران صاف و صادق رفتار کند، همین بلا را خود سرِ خود خواهد آورد زیرا که دیگر قادر نخواهد بود هیچ صافی و صادقی را باور کند.
شاید این نوعی دلالت بر مفهوم “کارما” کند و این یعنی اینکه آنکس که با احساسات دیگران بازی می کند، در طولانی مدت با احساسات خودش بازی خواهد کرد البته نه از این جهت که روزی کسی عینا این کار را با او تکرار کند، بلکه از این جهت که وی گمان خواهد کرد همگان در حال بازی کردن با احساسات او هستند زیرا که او متاسفانه همه را چون خود می پندارد.
اگر کسی تماما نقش بازی کند، آنگاه دیگر هرگز باور نخواهد داشت که دیگران بازیگر نباشند. آنکس که حسود است، برای او دیگران نیز همه حسود بنظر می رسند. آنکس که به مال دیگران چپ چپ نگاه می کند، در نگاهش همگان نیز به اموال خودش چپ چپ می نگرند.
آن فریب دهنده، آن حسود و یا آن دزد همه قربانی فریب، حسادت و دزدی هستند حتی اگر این مسایل واقعا رقم نخورند، زیرا فرقی نمی کند که چه بشود و چه از دست دهیم بلکه نهایتا احساس ماست که مهمترین است…
نقش یک نمایش در دراز مدت میسر نخواهد شد.روزی نقاب خواهد شکست و آن موقع است که هر کس بفهمد واقعا چه هست!
چه درمانی رو برای ایشان تجویز میکنید؟