(چه کسی به ماشین حساب ریاضیات یاد داده است؟!)
کسانی را دیده ام که می پرسند، “این حیوان از کجا می داند که باید بدین نحو شکار کرده و برای فرزند خود خوراک آورد؟!” این برای ایشان بسیار عجیب جلوه می کند که یک حیوان بدون هرگونه آموزشی قادر باشد که بدین شکل ظریف و حساب شده رفتار کند.
فارغ از یافته های علم رفتارشناسی حیوانی که در آن مسئله ی آموزش از سمت حیوانات والد به فرزندانشان مسئله ای به رسمیت شناخته شده است، قصد دارم که این نوشتار را به نقد افسانه بافی در باب رفتارهایی تخصیص دهم که حیوان بدون هرگونه آموزشی از خود بروز می دهد.
در ابتدا طرح این پرسش الزامی می نماید: یک ماشین حساب از کجا می داند که چگونه می بایست دو عدد را در هم ضرب کند؟ رفتار یک ماشین حساب رفتاری کاملا تخصصی و در بیش از 99 درصد موارد، رفتاری صحیح است؛ این ماشین حساب از کجا بدون هر گونه آموزشی تا بدین حد عالی رفتار می کند؟! یک ریاضیدان قادر نیست که چنین رفتار ویژه ای را از خود بروز داده و با این دقت دو عدد 6 رقمی را در هم ضرب کند؛ پس یک ماشین حساب که جان ندارد از کجا چنین مهارتی را آورده است؟!
پاسخ روشن است. رفتار محاسبه در ماشین حساب ذاتیِ جسمانیت آن است. با داشتن چنین جسمی یعنی چنین مدارات سخت افزاری و امکانات نرم افزاری، بروز چنین رفتاری الزامی است. بعبارت دقیق تر ماشین حساب اصلا ریاضیات نمی داند. آن فقط کاری را انجام می دهد که برآیند ساختارش است. برای حیوان نیز به همین منوال است. داشتن جسم یک ببر ایجاب می کند که دارنده ی آن جسم به فلان روش و بهمان طریق شکار کند و بخورد و بخوابد.
برخلاف انتظار قصه پردازان، چیزی خارج از التزام جسمانی همچون مثال ماشین حساب در اینجا یافت نمی شود.
